Ως
μέλη φοιτητικού συλλόγου του Ε.Μ.Π. , αλλά και ως μελλοντικοί εργαζόμενοι και
ενεργά μέλη αυτής της κοινωνίας, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με προβλήματα
που αφορούν τη φοιτητική μέριμνα. Συγγράμματα κόβονται και αναγκάζονται οι
φοιτητές να τα πληρώνουν από την τσέπη τους, το κόστος της στέγασης των
φοιτητών ανεβαίνει με αποτέλεσμα οικογένειες από την επαρχία να αδυνατούν να
ανταπεξέλθουν οικονομικά, η τιμή για μια μερίδα φαγητό στη λέσχη αυξάνεται, ενώ
τα κριτήρια που πρέπει να πληρούνται για να έχει ο φοιτητής το δικαίωμα σε αυτή
την μερίδα ανεβαίνουν. Την ίδια στιγμή μάλιστα που εργαζόμενοι απολύονται ή
εργάζονται με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα, η ουρά στη λέσχη γίνεται
αποκαρδιωτική…
Δεν
είναι να απορεί κανείς όμως για όλα τα παραπάνω στο βαθμό που με τις
νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προηγούμενων ετών και δη στην Ελλάδα των
μνημονίων οι δαπάνες για το κράτος πρόνοιας συνολικότερα (βλ. κλείσιμο του
ΕΟΠΥΥ και ιδιωτικοποίηση της υγείας, κατάργηση επιδομάτων, συντάξεων,
πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας), αλλά και πιο συγκεκριμένα για τα πανεπιστήμια
(αγγίζουν το 1% του προϋπολογισμού) φτάνουν πάτο. Είναι όμως πραγματικά απορίας άξιο, γιατί οι αρμόδιοι κυβερνητικοί
φορείς έχουν επιλέξει χρόνια τώρα, την ίδια στιγμή που επικαλούνται την
έλλειψη πόρων για την κάλυψη των αναγκών μας, να χρηματοδοτούν και να
αναθέτουν την λειτουργία της φοιτητικής λέσχης σε εργολάβους. Σε τρίτα
πρόσωπα που όχι μόνο καρπώνονται την κρατική χρηματοδότηση αλλά παράλληλα
κερδίζουν και 2,5€ άμεσα
από την τσέπη κάθε φοιτητή. Αξίζει
επίσης να διερωτηθούμε γιατί την ώρα που υπάρχουν αρκετά άδεια ή εγκαταλειμμένα
δημόσια και ιδιωτικά κτήρια στην Αθήνα, υπάρχουν και αρκετοί φοιτητές από
επαρχία που δεν έχουν λεφτά να πληρώνουν το νοίκι.
Η
απάντηση σε αυτές τις αντιφάσεις βρίσκεται στην πολιτική επιλογή αυτών που κυβερνούν και στους εντολοδόχους τους να
διευρύνουν το πεδίο κερδοφορίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και να βάλουν σε δεύτερη
μοίρα τις ανάγκες των φοιτητών προς όφελος μεγάλων και μικρών συμφερόντων
ιδιωτών. Σε τέτοιες λογικές εμείς καλούμαστε να απαντήσουμε υπερασπιζόμενοι ότι
η παροχή δωρεάν σίτισης και στέγασης δε θα γίνεται βάσει επιχειρηματικών
λογικών που ζημιώνουν είτε τους φοιτητές είτε το ίδρυμα. Στην κοινωνία για
την οποία παλεύουμε ζητούμενο δεν είναι τα κέρδη τους αλλά οι ανάγκες μας.
Και αυτές οι ανάγκες είναι που μας παροτρύνουν να προβάλουμε αλλά
και να διεκδικήσουμε ένα άλλο μοντέλο πανεπιστημίου, με δημόσιο ιδιοκτησιακό χαρακτήρα, που θα παρέχει φαί και στέγη
σε όλους του φοιτητές και οι όποιες αποφάσεις θα περνάνε μέσα από δημοκρατικές και συμμετοχικές διαδικασίες και κοινωνικό έλεγχο από τα μέλη του.
Και
ακριβώς επειδή το πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε εμπεριέχει έντονα το
δημοκρατικό στοιχείο, δεν επιδιώκουμε να διεκδικήσουμε το οτιδήποτε συντεχνιακά
και χωρίς το φοιτητικό σώμα ενεργό. Καλούμε
όλους και όλες που πλήττονται και που οραματίζονται το μέλλον κάπως αλλιώς σε
μια διαρκή διεκδίκηση και σε συντονισμό της δράσης μας.