Λίγα λόγια για τις διαγραφές…

Μαρία: 26 χρονών, φοιτήτρια Πολιτικού, χρωστάει 5 μαθήματα. Εργάζεται κάθε βράδυ σαν σερβιτόρα από τα 21 της. Μπορεί να σου έχει σερβίρει και εσένα το ποτό σου, εκεί που διασκεδάζεις. Για να πάει στο μάθημα κοιμάται 7 το πρωί και ξυπνάει στις 9.Θέλει να πάρει πτυχίο για να δουλέψει σε λογιστικό γραφείο, αλλά δεν μπορεί να παρατήσει τη δουλειά της.

Άννα: 27 χρονών, φοιτήτρια Πολυτεχνείου, χρωστάει 7 μαθήματα. Εργάζεται σε τηλεφωνικό κέντρο του ΟΤΕ για να ζει την οικογένεια της, στην πόλη της. Στέλνει κάθε μήνα λεφτά στην αδερφή της που σπουδάζει σε άλλη πόλη. Μπορεί να την έχεις δει στη σχολή να τρέχει από τη δουλειά να προλάβει το μάθημα.

Νίκος: 26 χρονών, φοιτητής Ιατρικής, χρωστάει 3 μαθήματα. Τα πρωινά δουλεύει σερβιτόρος σε ταβέρνα. Πληρώνει την ιατρική θεραπεία της μητέρας του. Ζούσε στις εστίες, αλλά επειδή ξεπέρασε το όριο φοίτησης τον έδιωξαν και τώρα κάνει δεύτερη δουλειά 3 μέρες την εβδομάδα ντελιβεράς, για να βγάζει το νοίκι.

“Αιώνιοι” φοιτητές…

Ίσως έχεις ακούσει για τους 180.000 “αιώνιους” φοιτητές  που θα διαγραφούν από τα ελληνικά Πανεπιστήμια μέχρι τον Ιούνη. Με τον νόμο Διαμαντοπούλου, όσοι φοιτητές έχουν εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο πριν το 2006 και δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο στην εξεταστική του Ιουνίου, θα διαγραφούν από τα μητρώα των ιδρυμάτων, ακόμα και αν χρωστάνε 1(!) μάθημα. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως το συγκεκριμένο μέτρο, κινείται στην κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου Πανεπιστημίου και πως αυτοί που θα διαγραφούν από τα ιδρύματα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τεμπέληδες “φραπεδοφόροι”, που είδαν τα φοιτητικά τους χρόνια σαν μία ευκαιρία για πάρτυ, ύπνο, φοιτητικό συνδικαλισμό και άραγμα, μακριά από ευθύνες και υποχρεώσεις. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τι συμβαίνει ακριβώς;
Ο νόμος αυτός, ο οποίος είναι βαθιά άδικος και στέλνει σπίτι τους όλους τους φοιτητές που ξεπερνάνε το όριο σπουδών ν+2, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο. Έτσι, δεν λαμβάνονται υπόψιν, ούτε οι εργαζόμενοι φοιτητές, ούτε όσοι έχουν οικογενειακά , ιατρικά ή άλλα σοβαρά προβλήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των φοιτητών με βάση -κυρίως- την οικονομική τους κατάσταση. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να συνδυάζουν τη φοιτητική ζωή, με τις σπουδές και την κάλυψη των αναγκών τους, θα μπορούν να ολοκληρώνουν με ευκολία τις σπουδές τους. Οι υπόλοιποι, δηλαδή όσοι είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και δεν τα βγάζουν πέρα, διαγράφονται από το Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα δε χάνουν μόνο τη φοιτητική τους ταυτότητα, αλλά πολύ περισσότερο, χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να ελπίζουν για το μέλλον.

Γιατί η κυβέρνηση λέει ΨΕΜΜΑΤΑ και η ΔΑΠ στέλνει την μπάλα στην κερκίδα;

Η κυβέρνηση και οι εκφραστές των Μνημονίων μέσα στους Συλλόγους (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) υποστηρίζουν, ότι με τη συγκεκριμένη κίνηση εξοικονομούνται χρήματα, τα οποία θα διατεθούν για τη κάλυψη άλλων αναγκών των φοιτητών. Αυτό που δεν μας λένε, είναι ότι οι συγκεκριμένοι φοιτητές, δεν κοστίζουν ΤΙΠΟΤΑ για το Πανεπιστήμιο, καθώς μετά το πέρας του 10ου εξαμήνου, δε δικαιούνται ούτε Πάσο, ούτε σίτιση, ούτε στέγαση, ούτε μεταφορές, ούτε συγγράμματα! Πόσα εκατομμύρια ευρώ κοστίζει αλήθεια, απλά να παρακολουθείς και να έχεις τη δυνατότητα να δώσεις ένα μάθημα;

Ο διπλανός μας στο αμφιθέατρο είναι σύμμαχος και όχι ανταγωνιστής!

Τη στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει όλες τις κοινωνικές ομάδες, τη μία απέναντι στην άλλη, να απομονώσει τους φοιτητές από τη κοινωνία, να τους αποτρέψει από τις συλλογικές διεκδικήσεις και να τους πετάξει στο περιθώριο, στη φτώχεια και την ανεργία, είναι επιτέλους η ώρα να κάνουμε το απλό: Να δούμε το συμφοιτητή μας όχι σαν ανταγωνιστή στη ζωή και την εργασία, αλλά σαν τον άνθρωπο που μοιραζόμαστε όχι μόνο τα ίδια αμφιθέατρα, αλλά τις ίδιες ανάγκες και όνειρα για ζωή με αξιοπρέπεια. Να δούμε ότι σε μερικά χρόνια, όχι τόσο μακριά όσο μπορεί να φανταζόμαστε, μπορεί να είμαστε εμείς εκείνοι που θα βρισκόμαστε στην ίδια θέση με όσους σήμερα διαγράφονται. Να δούμε ότι υπάρχει ένας διαφορετικός δρόμος να ζούμε και να σκεφτόμαστε και αυτός δεν είναι άλλος από τον δρόμο της αλληλεγγύης.

ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ/ΤΡΙΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕI
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ!