Ανέκαθεν η εξουσία προσπαθούσε να επιβάλλει τις πολιτικές της επιλογές προβάλλοντας τες σαν μονόδρομο. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς και σήμερα είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση, η οικονομική εξουσία και τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την μνημονιακή πολιτική ως μοναδική λύση για την ‘’σωτηρία του λαού’’.
Ένα χρόνο όμως τώρα ο κόσμος με μαζική παρουσία στο δρόμο, συνελεύσεις, συζητήσεις και δράσεις αμφισβητεί τον μονόδρομο τους και αναζητά εναλλακτικές λύσεις, που να ικανοποιούν πρωτίστως τις ανάγκες της κοινωνία, και όχι των λίγων ισχυρών.
Αμφισβητώντας την λύση της λιτότητας και την αποπληρωμή του χρέους ως
προτεραιότητα, προβάλλεται η ανάγκη ακύρωσης όλων των συμβάσεων του Μνημονίου. Δεν γίνεται να ψάχνουμε έσοδα για το κράτος μέσα από την σταδιακή εξαθλίωση του λαού.
Πρέπει άμεσα:
- Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο & η εκκλησία.
- Να παύσει η αποπληρωμή του χρέους.
- Να κοινωνικοποιηθούν οι βασικοί πυλώνες της οικονομίας και να αυξηθούν οι δημόσιες επενδύσεις ώστε να δοθούν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας και να προκύψει τόνωση των κρατικών εσόδων.
- Να κοινωνικοποιηθεί ο ανεξέλεγκτος τραπεζικός τομέας που υπερχρεώνει τα κρατικά ταμεία με τις επιχορηγήσεις και δεν ενισχύει τις πραγματικές ανάγκες.
- Αύξηση μισθών, χρήματα σε παιδεία, υγεία κοινωνικό κράτος.
Η κρίση ανέδειξε την αποτυχία του καπιταλισμού σαν πρότυπο ανάπτυξης.
Οι ‘’Αγορές’’ ελέγχουν τον πλούτο και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας ζητούν μισθούς πείνας για να μας πετάξουν το κόκκαλο. Ο κάθε ένας από εμάς κλεισμένος στο καβούκι του ψάχνει την προσωπική ευτυχία μέσα από τον ατομικό δρόμο και τελικά πάμε προς το χειρότερο όλοι μαζί!
Γι’ αυτό παράλληλα με τις άμεσες λύσεις πρέπει να σκεφτούμε μια συνολική αλλαγή πορείας της οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας πάνω σε άλλες αξίες.
Τα δίκτυα αλληλεγγύης , οι τράπεζες χρόνου, τα εναλλακτικά τοπικά νομίσματα, το κίνημα της πατάτας και άλλα παραδείγματα αυτοοργάνωσης στο σήμερα μας δείχνουν την κοινωνία του αύριο.
Ο πλούτος πρέπει να ανήκει σε όλους και όχι σε λίγους που τον διαχειρίζονται προς όφελος τους.
Μπορούμε να οργανώσουμε την παραγωγή και την ανταλλαγή υπηρεσιών με σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργασίας με σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Σε αυτό το σχέδιο ο λαός πρέπει να είναι ενεργός και όχι θεατής, να σπάσει την λογική της ανάθεσης και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του μέσα από θεσμούς αυτοοργάνωσης.
Η χάραξη ενός άλλου δρόμου κοινωνικής οργάνωσης για πολλούς φαντάζει ουτοπία.
Όλο και πιο πολύ όμως φαίνεται πως ουτοπία είναι να πιστεύεις πως αυτός ο δρόμος που βαδίζουμε τώρα έχει διέξοδο.