….?
Έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από
την έναρξη της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια και ο αγώνας
συνεχίζεται. Σε όλη αυτή τη διάρκεια, παράγοντες καθοριστικοί για την εξέλιξη
αυτού του αγώνα, όπως η στάση του Υπουργείου απέναντι στα αιτήματα, το εύρος
των ιδρυμάτων και γενικότερα των κλάδων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, η
προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ και μοιραία η στήριξη του κόσμου προς τους
εργαζόμενους, έχουν πάρει ποικίλες τροπές. Ήρθε μάλιστα η στιγμή, σε ένα
κρίσιμο μομέντουμ όπου ο αγώνας κλιμακώνονταν και οι πιέσεις προς τους απεργούς
αλλά και τις υπόλοιπες ομάδες του πανεπιστημιακού χώρου (φοιτητές, καθηγητές)
αυξάνονταν, οι φοιτητικοί σύλλογοι να αναλάβουν ένα μέρος αυτών των πιέσεων και
να στηρίξουν έμπρακτα αυτή την προσπάθεια παίρνοντας θέση μέσα από συλλογικές
αποφάσεις. Κάπου εκεί το πράμα χάλασε…
Το δίκιο το έχουν οι … βολεμένοι?
Μετά τη διακοπή της απεργίας των
καθηγητών (με οριακή πλειοψηφική απόφαση), οι φοιτητές ήταν αυτοί που
αποφάσισαν μέσα από τις γενικές
συνελεύσεις των συλλόγων να απέχουν από τις κινηματικές διαδικασίες που
λαμβάνουν χώρο μέσα στις σχολές. Πρόκειται για αποφάσεις που αν και προωθήθηκαν
από φοιτητές ανεξάρτητους αλλά και ‘’εξαρτημένους’’ πολιτικά (βλέπε ΔΑΠ, ΠΑΣΠ),
έχουν καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Κι
αυτό γιατί οποιουδήποτε είδους τέτοιες αποφάσεις που δεν επιλέγουν τη σύγκρουση
με το Υπουργείο, συντάσσονται με κοινά συμφέροντα, ασχέτως των προθέσεων τους. Μπροστά σε προτάσεις από μεριάς των φοιτητών
που στηρίζουν το Ανεξάρτητο πλαίσιο, οι οποίες πατώντας πάνω σε μια αντίληψη
που θρέφεται έντονα πολλά χρόνια τώρα
από την κυρίαρχη ιδεολογία (και η οποία φτάνει να θεωρείται
‘’εκσυγχρονιστική’’, ‘’ριζοσπαστική’’ και ‘’προχώρημα’’ από πολλούς, παρ’ όλο
που καταφέρνει να σπέρνει σε κάθε νου τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ατομική
συμφεροντολογία) και λέει ότι ο δημόσιος τομέας είναι η πηγή του κακού, βρίθει
οργανωτικών προβλημάτων και αναξιοκρατικών πρακτικών, ότι η μεγάλη πλειοψηφία
δημοσίων υπαλλήλων έχει διοριστεί με βύσμα, ότι δημιουργήθηκαν θέσεις για
συγγενείς και φίλους και επομένως πρέπει να γίνει μια αξιολόγηση εις βάθος ή
ακόμη ότι οι αντιδράσεις στις οικονομικές-μεταρρυθμιστικές πολιτικές
μπλοκάρονται από συντεχνιακές λογικές και σέχτες βολεμένων συνδικαλιστών,
έχουμε να πούμε τα εξής:
·
Ο αγώνας
των εργαζομένων σε κάθε δημόσιο κλάδο είναι πριν απ’ όλα μια προσπάθεια για την
υπεράσπιση κάθε εργασιακού δικαιώματος· όχι συγκεκριμένων προσώπων αλλά
θέσεων εργασίας με σταθερή και σίγουρη δουλειά και μισθό. Δεδομένου ότι κάθε
εργασιακή κατάκτηση ενός κλάδου έχει άμεσα ή έμμεσα αντίκτυπο στο συσχετισμό
δύναμης μεταξύ εργασίας-κεφαλαίου, δε μπορεί να λογαριάζεται σαν κατάκτηση που
εξυπηρετεί ιδιοτέλειες και προσωπικά οφέλη.
·
Ο αγώνας
των εργαζομένων είναι αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα ενός
οργανισμού. Τη στιγμή που σύσσωμοι
φορείς -γνωστοί για την προσφιλή στάση τους έως τώρα στις κυβερνητικές επιλογές
για τα πανεπιστήμια (βλέπε πλειοψηφία μελών ΔΕΠ, Σύγκλητος)- αναγνωρίζουν την
αξία των θέσεων των διοικητικών και την αναγκαιότητα ύπαρξής τους ως όρο
απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος, ενώ νούμερα και κοινή λογική
τείνουν να στηρίξουν μια τέτοια άποψη, είναι εμφανές ότι διακυβεύεται (όπως
καιρό τώρα στα σχολεία) ο δωρεάν χαρακτήρας της δημόσιας παιδείας. Γιατί λοιπόν
το κενό αυτών των υπαλλήλων να μη συνοδευτεί από μια συγχώνευση τμημάτων, από
ανάληψη περισσότερων καθηκόντων από τους εναπομείναντες ή από μια εργολαβία
κάποιας εταιρείας που θα πληρώνει το ίδρυμα στηριζόμενες πάντα στην αδυναμία
λειτουργίας του δημοσίου πανεπιστημίου?
·
Εικασίες
ή μεμονωμένα παραδείγματα που αναφέρονται σε παράνομες προσλήψεις και
διορισμούς ανίκανων, δεν μπορούν να θεωρούνται γενικευμένες προβληματικές καταστάσεις
οι οποίες θα αντιμετωπιστούν από αυτούς που τις δημιούργησαν. Το ζήτημα της
αξιολόγησης που αντιμετωπίζεται ως πανάκεια από πολλές
νεοφιλελεύθερες ή μετριοπαθείς απόψεις ανοίγει πολλά ερωτηματικά, όπως το ποιος
θα κάνει τη αξιολόγηση, με τι κριτήρια και τι αντίκτυπο θα έχει αυτή στις
συνθήκες εργασίας. Μήπως την
αξιολόγηση πρέπει να κάνουν κάποιοι ‘’ειδικοί’’ όπως λέει η ΔΑΠ, ‘’με βάση
κάποια διεθνή ακαδημαικά πρότυπα’’ που βέβαια συνδέονται άμεσα με τις
κερδοσκοπικές διαθέσεις εταιρειών και έχουν ως στόχο την ανεύρεση ευέλικτου
εργατικού δυναμικού των 500€?
Με όλα τα παραπάνω δε θέλουμε να
προβάλλουμε μια άποψη αγιοποίησης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης στα
πανεπιστήμια και γενικότερα στο δημόσια τομέα. Χρειάζονται αλλαγές. Η λύση όμως
δε θα έρθει από αυτή τη μπάντα…
Άρα μονόδρομος η κλειστή σχολή?
Τα μέσα που θα επιλέξουμε για να
δώσουμε τον αγώνα μας στο πλάι –ίσως και λίγο μπροστά- των εργαζομένων δεν
είναι προκαθορισμένα. Η κατάληψη, η απεργία, η πορεία και πολλά άλλα έχει το
καθένα τη δικιά του αποτελεσματικότητα κάθε φορά. Το μόνο σίγουρο και
δοκιμασμένο είναι ότι πρέπει να
συγκρουστούμε και όχι να συνδιαλαγούμε. Είναι τεράστια αυταπάτη να ευελπιστούμε ότι μια
κυβέρνηση που τελευταία δεν ενσωματώνει
κανένα αίτημα των διεκδικούντων, που
απαντά με καταστολή στους δρόμους και σε κοινωνικούς χώρους που έχουν να
δείξουν έναν διαφορετικό δρόμο, που με πλήρως αυταρχικό τρόπο καταργεί την ΕΡΤ
και επιστρατεύει όσους τολμούν να αντιδράσουν, την ίδια ώρα που ενισχύει
φασιστικά φαινόμενα τύπου Χρυσής Αυγής, θα δεχτεί, με μια επιστολή ή ένα χαρτί
συλλογής υπογραφών να πάρει πίσω το μέτρο της διαθεσιμότητας. Ο υπουργός και τα
επιτελεία του εκπροσωπούν συμφέροντα και μόνο όταν αυτά θίγονται μπαίνουν σε
διαδικασίες οπισθοχώρησης. Μόνο όταν παρεμποδιστεί το ερευνητικό έργο και
αυξηθούν οι πιέσεις των διοικούντων των εταιρειών και των καθηγητών που
αναλαμβάνουν τα προγράμματά τους και μόνο όταν δεν εφαρμόζονται τα οικονομικά
μέτρα που θέλει να περάσει στα πλαίσια ευρύτερων χρονικών δεσμεύσεων κάτι που
γίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή ,θα μπορέσουμε σαν αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας
(και όχι σαν μια συντεχνιακή ομάδα φοιτητών που κοιτάει μόνο το δικό της
‘’κοινό καλό’’ και δε βλέπει ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται) να διεκδικήσουμε
πράγματα στην πράξη και να κατακτήσουμε μια νίκη με υλικούς και όχι μόνο όρους.
Μακροχρόνιος σχεδιασμός
που πατάει στο τώρα
Είναι καιρός λοιπόν να δομήσουμε
το πανεπιστήμιο και την κοινωνία που ονειρευόμαστε. Η ευθύνη του αυριανού
κόσμου εμπίπτει κυρίως σε εμάς. Τα υλικά θα τα αντλήσουμε από το σήμερα. Οι
αγώνες αυτοί που γίνονται για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, των ελευθεριών της
αξιοπρεπούς ζωής και της ισότητας των πολιτών έχουν να μας δώσουν πολλά. Τόσο
σαν εμπειρίες για το σχεδιασμό που θα κάνουμε όσο και για τα υλικά
αποτελέσματα, που αποτελούν ασπίδα των οραμάτων μας και γεννούν ιδεολογίες
αντισυμβατικές και ελπιδοφόρες. O αγώνας των εργαζομένων
είναι ένας τέτοιος αγώνας και θα τον στηρίξουμε έμπρακτα μέχρι τη νίκη!
Ας
σταματήσουμε να κοιτάμε πως ο καθένας θα χτίσει το δικό του μέλλον, πως θα
πάρει ένα πτυχίο και όταν σταθεί τυχερός και βρει μια δουλειά των 500 ευρώ να
λέει ‘’πάλι καλά’’. Ας σταματήσουμε να κοιτάμε κοντόφθαλμα και ας μην κλείνουμε
μάτια και αυτιά σε ότι συμβαίνει γύρω μας όντας περιχαρακωμένοι στο καβούκι
μας. Είναι καιρός να συζητήσουμε σε δημοκρατικά πλαίσια στους χώρους που ζούμε
την καθημερινότητά μας, να αποφασίζουμε και να αναλαμβάνουμε δράσεις χωρίς
βέβαια να διεκδικούμε το αλάθητο. Και επιτέλους, ας σταματήσουμε να αντιδράμε μόνο
όταν θίγεται η βολή μας. ΄Ισως χρειάζεται μια επανιεράρχηση των προτεραιοτήτων
μας και μια επίγνωση του δύσκολου δρόμου που καλούμαστε να ακολουθήσουμε. Όμως
η ιστορία μας δείχνει ότι καμία αλλαγή δεν ήρθε πίσω από μια οθόνη υπολογιστή ή
από ιδέες και πράξεις που το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν ένα άλλοθι στη
συνείδησή μας. Γιατί δυστυχώς οι αγώνες δεν κερδίζονται βάσει προθέσεων. Οι
προθέσεις μας καταλαγιάζουν τη συνείδησή μας, αλλά οι πράξεις και οι θυσίες μας
είναι αυτές που την υποστηρίζουν.