Απομένουν λιγότερες από 48 ώρες για τις φοιτητικές εκλογές.
Μία εκλογική διαδικασία που ενώ τυπικά επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ελάχιστη έως
καθόλου σχέση έχει με προηγούμενες εκλογές και αυτό γιατι καλείται ο καθένας
και η καθεμία ατομικά αλλά και όλοι συλλογικά να ζήσουμε (και όχι να
προσαρμοστούμε) σε μία νέα κατάσταση.
Μία εξ’απλουστευμένη συμπύκνωση που θα μπορούσαμε να κάνουμε
για να περιγράψουμε τη νέα κατάσταση είναι το πως η ελπίδα για συνολικότερους
μετασχηματισμούς στη ζωή και τη καθημερινοτητά μας μετατράπηκε σε κοινωνική
απόγνωση βαδίζοντας το ίδιο έντονα στο μνημονιακό σπιράλ που δείχνει να μην
έχει κάποιο συγκεκριμένο τέλος.Άνθρωποι από όλο το ηλικιακό φάσμα,
ακρωτηριασμένοι απο όνειρα έχοντας δεί τις ζωές τους να αλλάζουν δραματικά τα
τελευταία χρόνια, πίστεψαν ότι ένα κόμμα της αριστεράς θα μπορούσε να
σταματήσει τη νεοφιλελεύθερη επέλαση σημάνοντας το σημείο της αντεπίθεσης για
όσα χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια και πολύ περισσότερα.Ωστόσο σε αρκετά σύντομο
χρονικό διάστημα από την εκλογή του ο Σύριζα έδειξε ότι δεν είναι διατεθειμένος
να αμφισβητήσει καθολικά και σε βάθος τους ‘κανόνες του παιχνιδιού’.
Αποκορύφωμα αυτής της απροθυμίας για αλλαγή των όρων του παιχνιδιού αποτέλεσε η
μετατροπή ενός εκκωφαντικού οχι σε ένα σιωπηλό ναι στις συστημικές επιθυμίες.
Η συνέχεια εν πολλοίς ειναι γνωστή και έχει αναλυθεί αρκετές
φορές.
Ο Συριζα εφαρμόζει μνημονιάρα που καμία άλλη πολιτική δύναμη
δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ακριβώς γιατι είχε δημιουργήσει τη συναίνεση στο
ότι η αριστερά δεν ειναι σαν τα καθεστωτικά κόμματα, οι αντιστάσεις και τα
κινήματα πανευρωπαικά και εγχώρια καθηλώνονται μπροστά στην επέλαση του πιο
σκληρού νεοφιλελευθερισμού και η αριστερά στην Ελλάδα καλείται να αποτινάξει
απο πάνω της τη μνημονιακή σκόνη που τη γέμισε ο Συριζα πριν η κοινωνική
καταστροφή φτάσει σε σημείο δίχως επιστροφή.
Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που έχει αξία να αναλυθεί στο
παρόν κείμενο, λίγες ώρες πριν τις φοιτητικές εκλογές και έχοντας πρόσφατες τις
αναμνήσεις όλης της χρονιάς, είναι το πως προχωράμε όλοι και όλες που θέλουμε
να αλλάξουμε τις ζωές και τη καθημερινότητα μας στον απόηχο αυτής της
καταθλιπτικής κατάστασης.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και πλέον δεν
απαντιώνται με την ίδια φυσικότητα και αβίαστα.
Ζούμε το τέλος της πολιτικής, της πολιτικής ως μέσο απάντησης
στα προβλήματα της καθημερινότητας και ρύθμισης των ζωών μας και σε ένα πιο
μακροχρόνιο επιπεδο;
Έχει νόημα να θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς ξεφεύγοντας απο την
ασφυξία που μας οδηγούν οι από πάνω;
Πολύ περισσότερο απο το αν έχει νόημα μπορούμε να ζήσουμε
αλλιώς ή είμαστε λίγοι και ανίσχυροι μπροστά στο ίδιο το συστημικό
εποικοδόμημα;
Κάνοντας ένα rewind
σε όλα τα γεγονότα που συνέβησαν από το Σεπτέμβρη στη καθημερινότητα των
Μηχανολόγων Μηχανικών, συνδεόμενα και αυτά με τα ευρύτερα κοινωνικά γεγονότα,
οι παραπάνω ερωτήσεις δείχνουν να απαντιώνται με αρνητικό τρόπο (οχι σαν το
δημοψιφισμα, πραγματικα αρνητικό τρόπο δυστυχώς).
Μία (!) Γενική συνέλευση, ελάχιστη συζήτηση που διεξάγεται
περισσότερο από πολιτικές δυνάμεις και λιγοτερο (εν προκειμένω καθόλου) απο το
σύνολο των φοιτητών με οριζόντιο και ισότιμο τρόπο, μηδενικές διεκδικήσεις,
παθητικότητητα, ανταγωνισμός και εικόνες ερημοποιημένου τοπίου συνθέτουν το
σκηνικό μιας όντως ζοφερής κατάστασης. Φωτεινή εξαίρεση σε όλη αυτή τη μαυρίλα
το άνοιγμα του αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου που έδειξε με το πιο κρουστικό
τρόπο ότι ένα εγχείρημα αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης μπορεί να επιβιώσει
και χωρίς τη λογική του κερδους αναδιατάσσοντας τις ανθρώπινες σχέσεις στα
πλαίσια της αλληλεγγύης και της ισότητας.
Ωστόσο γυρίζοντας στα ερωτήματα και έχοντας την απαισιοδοξία
της ανάμνησης της χρονιάς που πέρασε μπορούμε να απαντήσουμε και με ένα
διαφορετικό τρόπο.Μπορούμε να απαντήσουμε
προβάλοντας τα ερωτήματα αυτά στο σήμερα και την πραγματικότητα της
σχολής μας, με το τι θέλουμε ΕΜΕΙΣ ως φοιτητές να κάνουμε.
Θέλουμε να αφήσουμε τον ανταγωνισμό και την ατομική
ταυτότητα μαζι με τη πελατειακή λογική
να μας περικυκλώσουν μέχρι να μας πνίξουν ή θέλουμε να ξεκινήσουμε
σιγά-σιγά μέσα απο τη κινήση στη οποία θα θέσουμε τα πράγματα να χτίσουμε, έστω
για αρχή στους Μηχανολογους, μια καθημερινότητα στην οποία θα μπορούμε να
ζήσουμε;
Θέλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε σε
ότι μας αφορά ή θελουμε να ακολουθούμε τη Δαπ και τη Πασπ που μας
συμπεριφέρονται ως πελάτες με εκδρομές και μπουζούκια;
Θέλουμε ως φοιτητές και φοιτήτριες να εκπαιδευτούμε σε μία
λογική που λέει ότι όσο πιο αδιάφορα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της
καθημερινότητας και των σπουδών μας και οσο λιγότερο ασχοληθούμε με το πως θα
τα αλλάξουμε, τόσο το καλύτερο γίατι εξω μας περιμένει η μεγάλη ζωή του
μηχανικού με 60% ανεργία;
Σίγουρα οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν αρχίζουν
και τελειώνουν στις εκλογές της 18 Μαίου.
Ωστόσο αν οι εκλογές είναι ένα στιγμιότυπο για τα όσα
συνέβησαν όλο το προηγόυμενο διάστημα εμείς ας τις αντιμετωπίσουμε σαν ένα
στιγμιότυπο για όσα θέλουμε να συμβούν από εδώ και πέρα.
Από τις εκλογές και μετά πάνω στο έδαφος της απαισιοδοξίας
και της βουβής επιθυμίας να οικοδομήσουμε τις συνθήκες του κόσμου που
ονειρευόμαστε.
Πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε τις ίδιες ανησυχίες,
αρκετοί ίσως και τις ίδιες επιθυμίες και σίγουρα σχεδόν όλοι αντιμετωπίζουμε τα
ίδια αδιέξοδα.
Η Αριστερά και όσοι άνθρωποι νίωθουν να πνίγονται από τη νέα
πραγματικότητα οφείλουν επιτέλους να έρθουν κοντά ξεχνώντας ασήμαντες
διαιρέσεις του παρελθόντος, να πειραματιστούν πολιτικά και κοινωνικά με
λιγότερες βεβαιότητες και να αλλάξουν αυτή την αποκρουστική κατάσταση.Οχι από
κάποια υποχρέωση, αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.