Σχολείο…
Φροντιστήριο… Πανελλήνιες…
Και
τώρα πανεπιστήμιο……
Αυτό
όμως δεν σημαίνει μόνο εξετάσεις αλλά και συλλογική δράση, αμφισβήτηση και
δημιουργία!
Γιατί το να διαβάσεις για
τη σχολή, όσο καλός και να είσαι, δεν αρκεί για να πετύχεις αυτά που έχεις ανάγκη.
Κάποιοι στήριξαν ή ψήφισαν
ένα νόμο που θέλει το πανεπιστήμιο, αυταρχικό και αποστειρωμένο από την
πραγματική γνώση, εντατικοποιημένο χωρίς ελευθερίες, με δίδακτρα και χωρίς
επαγγελματικά δικαιώματα.
Είναι οι ίδιοι που
επέβαλλαν στην οικογένεια σου μειώσεις μισθών, φόρους και χαράτσια.
Σου ετοίμασαν μία θέση για
την ανεργία ή για ανασφάλιστη και ελαστική εργασία με ελάχιστες αποδοχές.
Μαζί τους είναι και οι ΄΄φίλοι΄΄ που θα κάνεις τις πρώτες μέρες
εδώ, αυτοί που με ανιδιοτέλεια σε βοήθησαν στην εγγραφή σου, που θα σου μοιράσουν σημειώσεις και χαμόγελα, θα
σε καλέσουν σε πάρτι, αυτοί που το μπλε και το πράσινο στις αφίσες τους κάτι
σου θυμίζουν. Αυτοί εντελώς τυχαία δεν θα σου μιλήσουν γι’ αυτά.
Δεν θα μπορέσουν όμως να
σου κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αν ο
κάθε ένας στο παρελθόν κέρδισε κάτι ήταν όταν αγωνιζόμασταν όλοι μαζί. Έτσι
το 06-07 οι φοιτητές δεν επιτρέψαμε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την
εξίσωση του πτυχίου με τα κολλέγια. Πολλές φορές στο παρελθόν ανατρέψαμε νόμους
που υποβαθμίζουν το πανεπιστήμιο. Με
συλλογικούς αγώνες στην ιστορία αυξήθηκε η χρηματοδότηση στη παιδεία,
κατακτήθηκαν εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, όσα ψέματα και
εκβιασμούς και αν έβαζαν οι ισχυροί.
Αντίθετα όταν ‘’ο κάθε ένας κοίταξε τη
δουλειά του(ή τα μαθήματα του)’’ οι κοινωνίες έχασαν, οι άνθρωποι έζησαν
χειρότερα.
Στις εξετάσεις δεν
επιτρέπεται η συλλογική δράση. Η
συλλογική δράση όμως επιβάλλεται για την αντιμετώπιση των καθημερινών μας προβλημάτων.
Η ενεργοποίηση όλου του εκπαιδευτικού κινήματος για ένα δημόσιο, δωρεάν και
δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Η συνεργασία
νεολαίας και κοινωνίας για να κάνουμε τα μνημόνια της φτώχειας παρελθόν.
Η άνοδος της αριστεράς μας δίνει ελπίδα να ξεκινήσουμε τον δρόμο της
αμφισβήτησης.
Την ελπίδα να μοιραστούμε
εκείνες τις σκέψεις και εκείνες τις ευθύνες ώστε οι πράξεις μας να οδηγούν
μπροστά.