Για τον κάθε ζακ και την κάθε Zackie

Στην οδό Γλάδστωνος τον Σεπτέμβρη του ‘18 δεν δολοφονήθηκε ένας τοξικοεξαρτημένος που πήγε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο από τον αμυνόμενο καταστηματάρχη, δολοφονήθηκε ένας ακτιβιστής του Λοατκι+ κινήματος, μια drag queen αγωνίστρια από ματσο cis άντρες με ομοφοβικά κίνητρα. Η Zackie στην προσπάθεια της να απεγκλωβιστεί από το μαγαζί στο οποίο είχε παγιδευτεί βρέθηκε αντιμέτωπη με δυο άντρες να την λιντσάρουν και να την χτυπάνε χωρίς όριο έως το θάνατό της. Όταν έφτασε η αστυνομία -γνωστή για τις ομοφοβικές και σεξιστικές συμπεριφορές της- όχι μόνο δεν απέτρεψε τη δολοφονία αλλά συνέβαλε σε αυτή χτυπώντας τον κατάκειτο και δεμένο Ζακ έως τον θάνατό του. Ο κόσμος στο θέαμα αυτό έμεινε απαθής αφήνοντας τους δολοφόνους ανενόχλητους να συνεχίσουν την δουλειά τους, μιας και για τη πατριαρχική κοινωνία της Ελλάδας ο ξυλοδαρμός queer ατόμων δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Η μέρα συνεχίστηκε με τον καταστηματάρχη να καθαρίζει τον τόπο του εγκλήματος με τις πλάτες της αστυνομίας η οποία για ακόμα μια φορά όχι μόνο δολοφονεί αλλά συγκαλύπτει και το έγκλημα. Κάτι τέτοιο γίνεται ξεκάθαρο και από το γεγονός πως χρειάστηκαν μέρες για να ξεκινήσει η οποιδήποτε έρευνα, με τον θύτη φυσικά να αφήνεται ελεύθερος, ενώ όταν ολοκληρώθηκε οι άντρες της ομάδας Δίας βρέθηκαν κατηγορούμενοι όχι για ανθρωποκτονία αλλά απλώς για «θανατηφόρα σωματική βλάβη»

 Τα ΜΜΕ με τη σειρά τους προσπάθησαν να συγκαλύψουν την δολοφονία παρουσιάζοντάς τη ως μία ληστεία της οποίας ο δράστης απειλούσε με μαχαίρι και πέθανε από χρήση ναρκωτικών και κρίσεις πανικού. Τάχθηκαν αμέσως υπέρ των δραστών οι οποίοι σύμφωνα με τα ΜΜΕ δικαιούνται να κάνουν τα πάντα για να προστατέψουν το μαγαζί τους, μιας και η περιουσία τους είναι σημαντικότερη από μια ανθρώπινη ζωή. Πόσω μάλλον αν μιλαμε για ένα «πρεζάκι». Αντιστράφηκαν λοιπόν ακόμα μία φορα οι ρόλοι του θύτη και του θύματος . Μάλιστα, όταν πλέον ήταν αδύνατο να συνεχίσουν αυτή την αφήγηση, μιας και οι τοξικολογικές βγήκαν καθαρές και αποδείχθηκε από βίντεο πως ο Ζακ δεν οπλοφορούσε και δολοφονήθηκε βίαια αποφάσισαν να στραφούν στη ταυτότητα του, η οποία βρίσκεται σε αντιδιαστολή με το υπόδειγμα του Έλληνα οικογενειάρχη μικροαστού. Μία γνωστή τους τακτική ξεπλύματος των πραγματικών αιτιών όπως όταν «τραγουδιστής σκοτώθηκε για το ποδόσφαιρο» ή όταν άντρες «σκοτώνουν από πάθος και αγάπη».

 Στη πραγματικότητα εμείς γνωρίζουμε ότι η δολοφονία της Zackie είναι ένα ακόμα έγκλημα οπλισμένο από την πατριαρχία. Η εικόνα ενός άντρα όρθιου να χτυπά κάποιο άτομο υποταγμένο και αδύναμο να αντιδράσει περιγράφει απόλυτα την πατριαρχία του σήμερα. Της ιδέας πως κάποιος έχει εξουσία πάνω σε οποιαδήποτε θηλυκότητα απλώς επειδή είναι cis straight άντρας και πως η βία του θύτη δικαιολογείται αν το θύμα ανήκει στην lgbtqi+ κοινότητα. Ακόμα και το γεγονός πως η Zackie πανικοβλήθηκε όταν βρέθηκε παγιδευμένη μέσα στο μαγαζί μπορεί να υποδείξει το συσσωρευμένο με τα χρόνια φόβο, την καταπίεση και την ένταση που βιώνει καθημερινά κάθε έμφυλο υποκείμενο στη κοινωνία. Μία καταπίεση που οφείλεται στις εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των έμφυλων υποκειμένων και ενισχύεται από τόσα παραδείγματα καθημερινά, είτε είναι βιασμοί (δεν έχει περάσει άλλωστε καιρός από την δολοφονία της Τοπαλούδη), είτε προπυλακισμοί στο δρόμο, στους χώρους εργασίας και τις σχολές. Ακόμα και από την άρνηση να θεσπιστεί ο όρος γυναικοκτονία ή το γεγονός πως χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2019 για να θεσμοθετηθεί το «χωρίς συναίνεση είναι βιασμός». Η δολοφονία του Ζακ ήταν ένα ακόμη παράδειγμα.

 Εμείς σε όλα αυτά αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία που το κάθε υποκείμενο θα είναι ελεύθερο ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας ή φύλου ενάντια στην πατριαρχία και τον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία και κάθε μορφή καταπίεσης.

Παλέυουμε για μία «επανάσταση με ξέκωλα, φτερά και πούπουλα και γκλίτερ» όπως πρόσταξε ο Ζακ!

Δεν θέλουμε να μετράμε πλέον νεκρές, να μην μείνει καμία λιγότερη!

Απαιτούμε την καταδίκη των δολοφόνων του αλλά δεν μένουμε εκεί, η πατριαρχία άλλωστε τσακίζεται στο δρόμο!

 Συγκεντρωνόμαστε έξω από το Πρωτοδικείο (Δέγλερη 4) στις 21/10 στις 9:00 για τη δίκη της Zackie!

Dawn of the ALIVE

Απομένουν λιγότερες από 48 ώρες για τις φοιτητικές εκλογές. Μία εκλογική διαδικασία που ενώ τυπικά επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ελάχιστη έως καθόλου σχέση έχει με προηγούμενες εκλογές και αυτό γιατι καλείται ο καθένας και η καθεμία ατομικά αλλά και όλοι συλλογικά να ζήσουμε (και όχι να προσαρμοστούμε) σε μία νέα κατάσταση.

Μία εξ’απλουστευμένη συμπύκνωση που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να περιγράψουμε τη νέα κατάσταση είναι το πως η ελπίδα για συνολικότερους μετασχηματισμούς στη ζωή και τη καθημερινοτητά μας μετατράπηκε σε κοινωνική απόγνωση βαδίζοντας το ίδιο έντονα στο μνημονιακό σπιράλ που δείχνει να μην έχει κάποιο συγκεκριμένο τέλος.Άνθρωποι από όλο το ηλικιακό φάσμα, ακρωτηριασμένοι απο όνειρα έχοντας δεί τις ζωές τους να αλλάζουν δραματικά τα τελευταία χρόνια, πίστεψαν ότι ένα κόμμα της αριστεράς θα μπορούσε να σταματήσει τη νεοφιλελεύθερη επέλαση σημάνοντας το σημείο της αντεπίθεσης για όσα χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια και πολύ περισσότερα.Ωστόσο σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα από την εκλογή του ο Σύριζα έδειξε ότι δεν είναι διατεθειμένος να αμφισβητήσει καθολικά και σε βάθος τους ‘κανόνες του παιχνιδιού’. Αποκορύφωμα αυτής της απροθυμίας για αλλαγή των όρων του παιχνιδιού αποτέλεσε η μετατροπή ενός εκκωφαντικού οχι σε ένα σιωπηλό ναι στις συστημικές επιθυμίες.

Η συνέχεια εν πολλοίς ειναι γνωστή και έχει αναλυθεί αρκετές φορές.

Ο Συριζα εφαρμόζει μνημονιάρα που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ακριβώς γιατι είχε δημιουργήσει τη συναίνεση στο ότι η αριστερά δεν ειναι σαν τα καθεστωτικά κόμματα, οι αντιστάσεις και τα κινήματα πανευρωπαικά και εγχώρια καθηλώνονται μπροστά στην επέλαση του πιο σκληρού νεοφιλελευθερισμού και η αριστερά στην Ελλάδα καλείται να αποτινάξει απο πάνω της τη μνημονιακή σκόνη που τη γέμισε ο Συριζα πριν η κοινωνική καταστροφή φτάσει σε σημείο δίχως επιστροφή.

Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που έχει αξία να αναλυθεί στο παρόν κείμενο, λίγες ώρες πριν τις φοιτητικές εκλογές και έχοντας πρόσφατες τις αναμνήσεις όλης της χρονιάς, είναι το πως προχωράμε όλοι και όλες που θέλουμε να αλλάξουμε τις ζωές και τη καθημερινότητα μας στον απόηχο αυτής της καταθλιπτικής κατάστασης.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και πλέον δεν απαντιώνται με την ίδια φυσικότητα και αβίαστα.

Ζούμε το τέλος της πολιτικής, της πολιτικής ως μέσο απάντησης στα προβλήματα της καθημερινότητας και ρύθμισης των ζωών μας και σε ένα πιο μακροχρόνιο επιπεδο;

Έχει νόημα να θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς ξεφεύγοντας απο την ασφυξία που μας οδηγούν οι από πάνω;

Πολύ περισσότερο απο το αν έχει νόημα μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς ή είμαστε λίγοι και ανίσχυροι μπροστά στο ίδιο το συστημικό εποικοδόμημα;

Κάνοντας ένα rewind σε όλα τα γεγονότα που συνέβησαν από το Σεπτέμβρη στη καθημερινότητα των Μηχανολόγων Μηχανικών, συνδεόμενα και αυτά με τα ευρύτερα κοινωνικά γεγονότα, οι παραπάνω ερωτήσεις δείχνουν να απαντιώνται με αρνητικό τρόπο (οχι σαν το δημοψιφισμα, πραγματικα αρνητικό τρόπο δυστυχώς).

Μία (!) Γενική συνέλευση, ελάχιστη συζήτηση που διεξάγεται περισσότερο από πολιτικές δυνάμεις και λιγοτερο (εν προκειμένω καθόλου) απο το σύνολο των φοιτητών με οριζόντιο και ισότιμο τρόπο, μηδενικές διεκδικήσεις, παθητικότητητα, ανταγωνισμός και εικόνες ερημοποιημένου τοπίου συνθέτουν το σκηνικό μιας όντως ζοφερής κατάστασης. Φωτεινή εξαίρεση σε όλη αυτή τη μαυρίλα το άνοιγμα του αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου που έδειξε με το πιο κρουστικό τρόπο ότι ένα εγχείρημα αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης μπορεί να επιβιώσει και χωρίς τη λογική του κερδους αναδιατάσσοντας τις ανθρώπινες σχέσεις στα πλαίσια της αλληλεγγύης και της ισότητας.

Ωστόσο γυρίζοντας στα ερωτήματα και έχοντας την απαισιοδοξία της ανάμνησης της χρονιάς που πέρασε μπορούμε να απαντήσουμε και με ένα διαφορετικό τρόπο.Μπορούμε να απαντήσουμε  προβάλοντας τα ερωτήματα αυτά στο σήμερα και την πραγματικότητα της σχολής μας, με το τι θέλουμε ΕΜΕΙΣ ως φοιτητές να κάνουμε.

Θέλουμε να αφήσουμε τον ανταγωνισμό και την ατομική ταυτότητα μαζι με τη πελατειακή λογική  να μας περικυκλώσουν μέχρι να μας πνίξουν ή θέλουμε να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά μέσα απο τη κινήση στη οποία θα θέσουμε τα πράγματα να χτίσουμε, έστω για αρχή στους Μηχανολογους, μια καθημερινότητα στην οποία θα μπορούμε να ζήσουμε;

Θέλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε σε ότι μας αφορά ή θελουμε να ακολουθούμε τη Δαπ και τη Πασπ που μας συμπεριφέρονται ως πελάτες με εκδρομές και μπουζούκια;

Θέλουμε ως φοιτητές και φοιτήτριες να εκπαιδευτούμε σε μία λογική που λέει ότι όσο πιο αδιάφορα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας και των σπουδών μας και οσο λιγότερο ασχοληθούμε με το πως θα τα αλλάξουμε, τόσο το καλύτερο γίατι εξω μας περιμένει η μεγάλη ζωή του μηχανικού με 60% ανεργία;

Σίγουρα οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν αρχίζουν και τελειώνουν στις εκλογές της 18 Μαίου.

Ωστόσο αν οι εκλογές είναι ένα στιγμιότυπο για τα όσα συνέβησαν όλο το προηγόυμενο διάστημα εμείς ας τις αντιμετωπίσουμε σαν ένα στιγμιότυπο για όσα θέλουμε να συμβούν από εδώ και πέρα.

Από τις εκλογές και μετά πάνω στο έδαφος της απαισιοδοξίας και της βουβής επιθυμίας να οικοδομήσουμε τις συνθήκες του κόσμου που ονειρευόμαστε.

Πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, αρκετοί ίσως και τις ίδιες επιθυμίες και σίγουρα σχεδόν όλοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια αδιέξοδα.

Η Αριστερά και όσοι άνθρωποι νίωθουν να πνίγονται από τη νέα πραγματικότητα οφείλουν επιτέλους να έρθουν κοντά ξεχνώντας ασήμαντες διαιρέσεις του παρελθόντος, να πειραματιστούν πολιτικά και κοινωνικά με λιγότερες βεβαιότητες και να αλλάξουν αυτή την αποκρουστική κατάσταση.Οχι από κάποια υποχρέωση, αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.

Στις 18 Μαιου ψηφίζουμε-στηριζουμε 

Παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας

Να ονειρευτούμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας, να δημιουργήσουμε το Πανεπιστήμιο των ονείρων μας!

Σε μία περίοδο που η ένταση της επίθεσης στη νεολαία, τον κόσμο της εργασίας και την κοινωνία οξύνεται, το κράτος εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή η διαδικασία επιβολής του κράτους σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία απόσπασης συνέναισης μεταπολιτευτικά, επιχειρείται να γίνει κανονικότητα. Αυτό το βιώνουμε σε διάφορες πτυχές της κοινω νικής και πολιτικής ζωής. Αυτό το βλέπουμε από την όξυνση της εργασιακής εκμετάλευσης (ανεργία, επισφάλεια, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, εργοδοτική τρομοκρατία), την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας (απαγορεύσεις διαδηλώσεων, λογοκρισία, ποινικοποίηση συνδικαλισμού), την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού μέσω της κατάστασης εξαίρεσης (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές τύπου Γ, διακρίσεις βάσει ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, μεταναστευτικό). Στα καθ’ ημάς, το παραπάνω πλαίσιο περιγράφεται μέσα από τη μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε παροχή για λίγους και εκλεκτούς και από τον μετασχηματισμό της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο και μέσα από τα πιο τρελά όνερια του νεοφιλελευθερισμού, επιτελείται η πλήρης αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου όπως το ξέραμε από το επιστημονικό μέχρι το εργασιακό πεδίο, με βασικό κορμό αυτής το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου βάσει των επιταγών της Μπολόνια. Η κατάτμηση των ακαδημαϊκών αντικειμένων σε τριετή προγράμματα κατάρτισης βάσει της λογικής ατομικών φακέλων προσόντων και η συνακόλουθη κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων συστήνουν την πρώτη πτυχή της μετάλλαξης του Πανεπιστημίου. Η μετάλλαξη αυτή αποτυπώνεται και στον τρόπο λειτουργίας του. Η διεύρυνση του πεδίου εκμετάλευσης από τις επιχειρήσεις (εργολαβίες, δίδακτρα ήδη στο μεταπτυχιακό επίπεδο, η μετατροπή σίτισης-στέγασης σε παροχή για λίγους-ες), η αυταρχικοποίηση στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου (υπερεξουσίες πανεπιστημιακών οργάνων, πειθαρχικά συμβούλια, ποινικοποίηση συλλογικών διαδικασιών) και η πρωτοφανής για τα ακαδημαϊκά δεδομένα πειθάρχηση των υποκειμένων (διαγραφές, όριο σπουδών, σεκιούριτι, face control) ολοκληρώνουν την εικόνα της εκ βάθρων αλλαγής του χαρακτήρα του δημοσίου, δωρεάν και δημοκρατικού Πανεπιστημίου.

Ενάντια στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστημίο και η οποία συστήνει μια νέα ταυτότητα για την νεολαία, εμείς αντιπαραθέτουμε τα δικά μας οράματα. Το Πανεπιστήμιο είναι για μας χώρος κοινωνικού πειραματισμού που ενισχύει τις συλλογικές διεργασίες που πρέπει να χαρακτηρίζονται απ τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το σεβασμό στο διαφορετικό. Αυτός ο τρόπος διαδικασιών δε μπορεί παρά και να διαπερνά τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πολιτική οι συλλογικότητες που στόχο έχουν να υλοποιήσουν στο τώρα το Πανεπιστήμιο των πολλών και των αναγκών τους και καμία θέση σε αυτό δεν έχουν οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ). Και ο τρόπος διεκδίκησης αυτού του Πανεπιστημίου δε μπορεί να είναι άλλος από τα χαρακτηριστικά του Πανεπιστημίου των αναγκών και των ονείρων μας. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να μπει σε διαδικασίες εμβάθυνσης της δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής όλων των φοιτητριών και των φοιτητών σε αυτό στον ορίζοντα μιας νέας αυτοθέσμισης. Μέσα σε αυτούς τους ενδιαφέροντες καιρούς και οι διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας έρχονται να βάλουν απ τη δική τους σκοπιά τη δική τους συμβολή στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού και της πολιτικής των από τα κάτω. 

 

Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο

Συζητάμε και οργανωνόμαστε στην παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της ΑΡ.ΕΝ.

Θα ζήσουμε αλλιώς, να επιλέξουμε να ζήσουμε ελεύθερα!

(ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού σχημάτων Αριστερής Ενότητας)

Την περασμένη βδομάδα αρκετοί Φοιτητικοί Σύλλογοι τοποθετήθηκαν μέσω των Γενικών τους Συνελεύσεων και χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες βρέθηκαν στους δρόμους ενάντια στην αυταρχικοποίηση των Πανεπιστημίων και την εδραίωση «του νόμου και της τάξης» από πλευράς της κυβέρνησης και των πρυτανικών αρχών. Κινήσεις επιβολής, όπως η οχύρωση με κατασταλτικές δυνάμεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του κέντρου και το λοκ-αουτ σχολών, δε μπορούν να σβήσουν τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παρά μονό να επικαιροποιήσουν την ανάγκη για τις εξεγέρσεις του σήμερα και για μαζικά, ριζοσπαστικά νεολαιίστικα κινήματα.

Η στρατηγική της έντασης, όμως, δεν απέτρεψε τη νεολαία και τον αγωνιζόμενο λαό να κατέβουν ξανά στον δρόμο, καθώς ούτε και η μεθόδευση του φόβου, τόσο κατά την άγρια επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στα μπλοκ των Φοιτητικών Συλλόγων το βράδυ της Πέμπτης έξω απ το Πολυτεχνείο όσο και κατά τη διάρκεια της πορείας της 17ης του Νοέμβρη με την ασφυκτική παρουσία δυνάμεων καταστολής. Την ώρα που το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να λειτουργήσει απ την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση, αναζητείται στα πρόσωπα των αγωνιζόμενων φοιτητών και –τριών η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, προκειμένου να νομιμοποιήσει τις κυβερνητικές επιλογές για την υποτίμηση και την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, την ώρα που η κυβέρνηση έχει διαλύσει τη δευτεροβάθμια, κάθε δομή κοινωνικού κράτους και επιτίθεται ανοιχτά στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, στη νεολαία και το σύνολο των υποτελών τάξεων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και προς ολοκλήρωση του κάδρου για τον αυταρχικότερο Πρύτανη γύρω απ το πρόσωπο του Φορτσάκη, οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ εισηγούνται τη θέσπιση ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων προκειμένου οι φοιτητές-τριες της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» να κρατάνε τις σχολές ανοιχτές με ένα «κλικ», όταν δεν επιλέγουν οι ίδιες οι αρχές να τις κλειδώσουν με ΜΑΤ και σεκιούριτι. Πέρα απ τη σαφέστατη πρόθεση για τη διάλυση των Φοιτητικών Συλλόγων και τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης, την ώρα που οι αποφάσεις ολοένα και δε νομιμοποιούνται από αντιδραστικές αρχές διαφόρων σχολών, αυτό το παράδειγμα της εύκολης και άνευ κόστους πολιτικής επιλογής συμπυκνώνει την κρισιακή κατάσταση των σύγχρονων δημοκρατιών και την ανάγκη επανάκτησής τους απ τους ίδιους τους από τα κάτω. Σε αυτήν τη διαδικασία κομβικό ρόλο καλείται να παίξει μέσα απ τους αγώνες της η οργισμένη γενιά του Δεκέμβρη του ’08, η νεολαία που κατέλαβε τις πλατείες με αίτημα τη δημοκρατία και πρόταγμα «να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας», κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό.

Υπό αυτό το πρίσμα, βέβαια, οφείλουμε να κινηθούμε και προς τη δημοκρατική εμβάθυνση των δομών και των διαδικασιών του ίδιου του Φοιτητικού Κινήματος, προκειμένου οι αγώνες μας να είναι ένα ζωντανό αντιπαράδειγμα για το πώς θέλουμε να οργανώνουμε τις ζωές μας. Χαρακτηριστικά, την Πέμπτη το βράδυ όταν η αντικατασταλτική φοιτητική πορεία χτυπήθηκε έξω απ το Πολυτεχνείο, όπου κατευθύνθηκε προκειμένου να συντονιστούν οι σύλλογοι άλλα βρήκαν τις πόρτες κλειδωμένες και όταν κάποια φοιτητικά μπλοκ και πλήθος κόσμου κατάφεραν να εισέλθουν στον προαύλιο χώρο, ο τρόπος με τον οποίο επιλέχθηκε να αποχωρήσουν ανοίγει την κουβέντα για μια σειρά παθογενειών του Φοιτητικού Κινήματος.

Στην αδυναμία των πολιτικών συλλογικοτήτων να σπάσουν το κλίμα του πανικού προκειμένου να διαβουλευτεί ο συγκεντρωμένος κόσμος ήρθε να απαντήσει η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τους συλλόγους (και τις ντουντούκες τους) δημιουργώντας μια αρνητική παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη μάλιστα που συνεχίστηκε την επόμενη μέρα με την «καθοδήγηση» των ΦΣ προς στο Πολυτεχνείο για τη «στήριξη» της φιέστας του-κατά τ’ άλλα διασπαστικού- ΜΑΣ. Αντιλαμβανόμενοι-ες την ανάγκη για δημοκρατία στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, προτείναμε στις συντονιστικές επιτροπές, κατά τη διάρκεια του εορτασμού, τη διοργάνωση Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων στο χώρο του Πολυτεχνείου, που δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε αφού μάλλον η ανάγκη για δημοκρατία και πραγματικό συντονισμό δε μπαίνει πάγια στην ημερήσια διάταξη ορισμένων συλλογικοτήτων.

Αποτιμώντας, όμως, θετικά τη μεγάλη νεανική και λαϊκή κινητοποίηση των τελευταίων ημερών, να επιστρέψουμε στους κοινωνικούς μας χώρους και τις συλλογικές μας διαδικασίες και να οργανώσουμε δημοκρατικά και από τα κάτω, εκεί που πραγματικά χτίζεται η ενότητα, τη δική μας επίθεση, ως την ικανότερη άμυνα για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε μέσα απ τις συλλογικές μας διαδικασίες, με τον τρόπο που εμείς θα καθορίζουμε και να κάνουμε τις καταλήψεις μας κοινωνικές, ανοιχτές και πραγματικά λειτουργικές. Οι νεολαιίστικοι αγώνες και το φοιτητικό κίνημα να συναντηθούν με την αγωνιζόμενη κοινωνία, τους εργαζόμενους, τις άνεργες, τα κοινωνικά και αλληλέγγυα κινήματα και να ανατρέψουμε το υπάρχον οικοδομώντας στο σήμερα πτυχές του δικού μας μέλλοντος!

-Άμεση παραίτηση Φορτσάκη και ανατροπή της Κυβέρνησης!

-Όλοι και όλες στη μαθητική κινητοποίηση της Παρασκευής και στη Γενική Απεργία στις 27/11.

Τι είναι και τι δεν είναι ο οργανισμός του ΕΜΠ

Τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται από το Υπουργείο Παιδείας και τους διαδοχικούς υπουργούς, μία προσπάθεια εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης. Αυτή, με αποκορύφωμα το νόμο 4009, επιχειρεί να αλλάξει το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε. Επιχειρεί να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο για τους «από πάνω» και για τις ανάγκες της αγοράς. Ολα αυτά υλοποιούνται στα ιδρύματα μέσω του πρότυπου κανονισμού λειτουργίας για τα πανεπιστήμια, ο οποίος εκδώθηκε λίγους μήνες πριν και τώρα εξειδικεύεται για το κάθε ίδρυμα ξεχωριστά. Με αφορμή την εκκίνηση αυτής της διαδικασίας και στο ΕΜΠ, ας δούμε λίγο αναλυτικά τι είναι αυτός ο νέος οργανισμός και φυσικά τι απαντάμε εμείς…

ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Το σχέδιο των νέων οργανισμών λειτουργίας…

Ο τρόπος με τον οποίο θα διοικούνται τα πανεπιστήμια αλλάζει στην κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και μέσω του νέου οργανισμού. Tα συμβούλια διοίκησης αποτελούμενα από καθηγητές αλλά και από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες (σύν τη φιλική συμμετοχή ενός και μόνο εκλεγμένου- «πεφωτισμένου» φοιτητή) θα έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τις αποφάσεις στα ιδρύματα. Ορίζεται ακόμα από το συμβούλιο ιδρύματος ένα νέο δοιηκητικό όργανο χωρίς δικαίωμα λόγου στη λήψη αποφάσεων, ο γραμματέας, ο οποίος έχει «τη συνολική διοικητική εποπτεία και ευθύνη για την ευρυθμη λειτουργία του ιδρύματος». Αυτός μπορεί να είναι εξωπανεπιστημιακός, αλλά απαραίτητα πρέπει να είναι «αναγνωρισμένου κύρους». Αντί για τη συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση (που δεν προβλέπεται από κανένα σημείο του οργανισμού), ορίζεται ένα ακόμα μονοπρόσωπο όργανο ο συνήγορος του φοιτητή, καθηγητής ή ομότιμος καθηγητής που επιλέγεται από το συμβούλιο ιδρύματος με ανανεώσιμη θητεία ενός έτους και δυνατότητα απαλλαγής από τα διδακτικά του καθήκοντα. Αυτός καλείται να ερευνήσει και να «προτείνει» εξωδικαστικές λύσεις σε ζητήματα που προκύπτουν ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές. Τέλος, η αξιολόγηση κάθε τομέα του ιδρύματος, από το ακαδημαικό μέρος μέχρι τη διάρθρωση των ιδρυμάτων, ανατίθεται σε «ανεξάρτητες» αρχες τη ΜΟΔΙΠ (μονάδα διασφάλισης ποιότητας) και την ΑΔΙΠ (αρχη διασφαλισης και πιστοποιησης της ποιοτητας στην ανωτατη εκπαιδευση).

Όλα  τα παραπάνω…

μας πείθουν ότι στο πανεπιστήμιο όπως το ετοιμάζουν θα αποφασίζουν λίγοι και «από τα πάνω», που θα επιβάλλονται στα ιδρύματα για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αγοράς και στο οποίο η δημοκρατία και η συλλογικότητα δε θα έχουν καμία θέση.Ο θεσμός του γραμματέα δείχνει ότι τα όργανα θα χωρίζονται σε λήπτες και υλοποιητές αποφάσεων, ενώ αυτός του συνήγορου του φοιτητή «αντικαθιστά» το δικαίωμα των φοιτητών να συμμετέχουν στις αποφάσεις που παίρνονται στις σχολές και να υποστηρίζουν τους εαυτούς τους.

Τι απαντάμε εμείς…

Εμείς απέναντι σε όλα αυτά προτείνουμε ένα συνολικά νέο και αντιπαραθετικό μοντέλο διοίκησης του πανεπιστημίου. Ενα μοντέλο όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται «από τα κάτω» και δημοκρατικά, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες που θα εμπλέκουν όλους και όλες όσοι συμμετέχουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, δηλαδή τους φοιτητές, τους καθηγητές και τους εργαζομένους, από κοινού και επί ίσοις όροις. Ενα μοντέλο που θα βασίζεται στη συμμετοχικότητα και τις συλλογικές διαδικασίες. Ενα μοντέλο όπου η «διαφάνεια» και η διασφάλιση της ποιότητας του έργου του πανεπιστημίου θα ελέγχεται από εμάς τους ίδιους, μέσω συλλογικών διαδικασιών και με βάση τις ανάγκες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ- ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

Το σχέδιο των νέων οργανισμών λειτουργίας…

Στο πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, η φοιτητική καθημερινότητα θα εναρμονίζεται πλήρως με τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής που επιβάλλονται στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Οι κοινωνικές σχέσεις μεταξυ των μελών της πανεκπαιδευτικής κοινότητας διαλύονται ενώ ο ελευθερος χρόνος τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους εργαζομένους συρρικνώνεται. Με την εκπαιδευτική αναδιάρθωση προβλέπονται όρια φοίτησης και διαγραφές φοιτητών (ν+2) καθως και όριο στην εξέταση μαθημάτων (μέχρι 3 φορές κανονική εξέταση και άλλες 3 φορές από ειδική επιτροπή καθηγητών). Ακόμα, ανοίγει ο δρόμος για την εισαγωγή διδάκτρων στις σπουδές, αρχικά στο δεύτερο κύκλο σπουδών (ήδη εφαρμόζεται σε μεταπτυχιακά προγράμματα άλλων σχολών). Προβλέπεται, επίσης, κι άλλη συρρίκνωση της φοιτητικής μέριμνας, τόσο σε επίπεδο σίτισης και στέγασης (ιδιωτικοποίηση λέσχης και πολύ αυστηρότερα κριτήρια στο δικαίωμα στέγασης στις εστίες) όσο και σε επίπέδο φοιτητικών συγγραμάτων (θεωρούνται σύγγραματα και οι ηλεκτρονικές σημειώσεις). Την ίδια στιγμή η «λύση» δίνεται από ίδρυμα, που μπορεί να χορηγεί σε φοιτητές του βραβεία και υποτροφίες, με κριτήριο την επίδοσή τους στις σπουδές ή ακόμα και φοιτητικά δάνεια που θα αποπληρώνουν μετά τις σπουδές τους. Παράλληλα, φτιάχνονται πειθαρχικά συμβούλια που θα έχουν το ρόλο τιμωρού για τους «απείθαρχους» φοιτητές που μπορεί σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο να επιμένουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται.

Όλα  τα παραπάνω…

συνθέτουν ένα πανεπιστήμιο πλήρως εντατικοποιημένο, αυταρχικό και με σαφείς ταξικούς φραγμούς, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δε θα έχουν ελέυθερο χρόνο, και θα προετοιμάζονται για την αγορά εργασίας που τους χρειάζεται πειθαρχημένους, ευέλικτους και αναλώσιμους. Ενα πανεπιστήμιο για λίγους, για όσους μπορούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Η φοιτητική καθημερινότητα που θέλουν να επιβάλλουν δε θα αφήνει χώρο στην πολιτικοποίηση, και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.

Τι απαντάμε εμείς…

Το πανεπιστήμιο που θέλουμε εμείς, είναι πάνω και πέρα από όλα ένας κοινωνικός χώρος. Σε αυτό το πανεπιστήμιο οι φοιτητές θα κοινωνικοποιούνται, θα συζητάνε για την καθημερινότητά τους και θα έχουν ελεύθερο χρόνο. Σε αυτό το πανεπιστήμιο, μία ομάδα φοιτητών που μπαίνει σε μία αίθουσα και τη μετατρέπει σε αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο δε θα είναι κάτι επιλήψιμο και απαγορευμένο αλλά μία καθημερινή πρακτική. Αυτό το πανεπιστήμιο θα είναι προσβάσιμο και ανοιχτό για όλες και όλους, χωρίς ταξικούς φραγμούς και η δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορά θα είναι αυτονόητη.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΠΟΥΔΩΝ

Το σχέδιο των νέων οργανισμών λειτουργίας…

Στο νέο πανεπιστήμιο το αντικείμενο και το πρόγραμμα σπουδών κατακερματίζονται και εντατικοποιούνται, ανταποκρινόμενα στις ανάγκες της αγοράς. Κάθε μάθημα αντιστοιχεί σε πιστωτικές μονάδες ενώ το πτυχίο γίνεται «τίτλος σπουδών» που αντιστοιχεί σε 300 πιστωτικές μονάδες. Εισάγονται προγράμματα δια βίου μάθησης σε μία λογική διαρκούς προσπάθειας να συγκεντρώνεις αποσπασματική γνώση και πιστωτικές μονάδες που θα «ανταποκρίνονται» στις δεξιότητές που απαιτεί κάθε φορά η αγορά εργασίας.

Όλα  τα παραπάνω…

καταδεικνύουν τον τρόπο που οι κυρίαρχοι αντιλαμβάνονται τη γνώση  και το αντικείμενο των σπουδών. Το γνωστικό αντικείμενο γι αυτούς είναι αποσπασματικό και πλήρως εξειδικευμένο και αντιστοιχεί απλά σε τεχνικές και μερικές δεξιότητες, που είναι χρησιμές στο βαθμό που μπορούν να ικανοποιήσουν τα κριτήρια που θέτει η αγορά για τους σύγχρονους  εργαζόμενους (επισφάλεια εργασίας, μερική απασχόληση και ευελιξία).

Τι απαντάμε εμείς…

Εμείς αντίθετα, διεκδικούμαι το πανεπιστήμιο που θα αντιλαμβάνεται τη γνώση ως αγαθό, ως κάτι συνολικό που σχηματίζει επιστήμονες αλλά και πολίτες. Διεκδικούμαι ενιαία πτυχία που θα αντιστοιχούν σε συλλογικά επαγγελματικά δικαιώματα. Σε αυτό το πανεπιστήμιο το γνωστικό αντικείμενο θα είναι ενιαίο, καθιστώντας τον απόφοιτο χειραφετημένο από τις επιδιώξεις της αγοράς, δίνοντας ταυτόχρονα περιθώριο ανάπτυξης της κριτικής σκέψης. Παράλληλα, θα αμφισβητείται το ιεραρχικό μοντέλο μάθησης και η σχέση αυθεντίας μεταξύ φοιτητών και καθηγητών θα σπάει. Η επιστημονική γνώση θα παραγεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και θα αντιστοιχεί σε αυτές.

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το σχέδιο των νέων οργανισμών λειτουργίας…

Τα σχέδια των «από πάνω» ορίζουν ένα πανεπιστήμιο που θα συνδέεται με το περιβάλλον του μόνο στη βάση της εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων. Οι νέοι κανονισμοί προβλέπουν την αυτοχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, αυτό σημαίνει ότι τα συμβούλια των ιδρυμάτων μπορούν να αναζητούν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό βέβαια, δε μπορεί να μη συνεπάγεται μία σχέση «ανταποδοτικότητας» μεταξύ των επιχειρήσεων και του πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα, ο οργανισμός σκιαγραφεί μία κατάσταση όπου η έρευνα στα πανεπιστήμια θα μπορεί να ελέγχεται από τις επιχειρήσεις και φυσικά να γίνεται για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Χαρακτηριστική είναι η δυνατότητα που δίνεται σε ιδιώτες να ιδρύουν έδρες, με προσωπικές χορηγίες, στις οποίες οι ίδιοι θα καθορίζουν το αντικείμενο σπουδών και το πεδίο της έρευνας με τη «συγκατάθεση» των συμβουλίων διοίκησης.

Όλα  τα παραπάνω…

ορίζουν το πανεπιστήμιο- επιχείρηση. Το πανεπιστήμιο φαίνεται σαφώς σαν ένα νεό πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα εξυπηρετούνται μέσα από αυτό και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες έχουν θέση και ρόλο στην ακαδημαική λειτουργία.

Τι απαντάμε εμείς…

Πλήρως αντιπαραθετικά, εμείς θέλουμε ένα πανεπιστημίο που να έχει θέση μέσα στην κοινωνία, να είναι σε πλήρη συνάρτηση με την κοινωνική κίνηση και στο οποίο ο κοινωνικός παράγοντας θα έχει σημαντικό ρόλο. Η έρευνα στο πανεπιστήμιο, όπως το ονειρευόμαστε, θα διεξάγεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και θα στοχεύει στην ικανοποίηση αυτών. Αυτό το πανεπιστήμιο θα είναι προσιτό σε όλους και όλες και δε θα έχει θέση εξωτερικότητας και ελίτ σε σχέση με το περιβάλλον του.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ποιό είναι το ιδανικό πανεπιστήμιο για τους κυρίαρχους. Εμείς απ’ τη μεριά μας ξεκαθαρίζουμε πως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όλα τα κομμάτια του πανεπιστημίου που πλήττονται για ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο σε μια άλλη πιο δίκαιη κοινωνία. Θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να μην περάσουν οι νέοι οργανισμοί και καμία πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης στο πολυτεχνείο αλλά και σε κανένα ίδρυμα. Πολύ περισσότερο, θα συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε το ιδανικό πανεπιστήμιο για εμάς και να αγωνιζόμαστε σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα για να το οικοδομήσουμε.

Το πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών, το χτίζουμε σήμερα εμείς οι ίδιοι!

Προβολή Ντοκιμαντέρ ''Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ''

Αύριο στις 10/6 στο στέκι της Ελεύθερης Έδρασης στις 13:00 θα πραγματοποιηθεί προβολή του ντοκιμαντέρ ''Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ'' 

To ντοκιμαντέρ αυτό είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς ακαδημαϊκής έρευνας. Είναι ουσιαστικά μια ιστορία που περιγράφει πολλές ιστορίες μετασχηματισμού και αποκέντρωσης της κοινωνίας, και της οικονομίας, μέσα σε ένα πιο δίκαιο, βιώσιμο και αλληλέγγυο πλαίσιο. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα, εδώ και τώρα, δημιουργούν κοινωνικά δίκτυα ασφαλείας από τα κάτω, που ξεπερνούν τα στενά όρια της ατομικότητας, της ιεραρχίας και του εξουσιαστικού ελέγχου.

Η ομάδα του εργαστηρίου IN3 που το δημιούργησε, με επικεφαλής τον διεθνούς φήμης κοινωνιολόγο Manuel Castells του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, διερεύνησαν σε βάθος νέες οικονομικές κουλτούρες, νέες μορφές διαβίωσης, διαμόρφωσης της ποιότητας ζωής και κοινωνικής οργάνωσης. Μελέτησαν τις κοινωνικές επιπτώσεις οικονομικών μοντέλων που δεν ακολουθούν τις επιταγές των ελεύθερων αγορών, που προτεραιότητα είναι το κέρδος, αλλά έχουν σαν γνώμονα τις ανάγκες αντί για τις επιθυμίες του κάθε ατόμου.

Ένα ντοκιμαντέρ, μια ερευνητική εργασία, μια ιστορία με πολλές ιστορίες για την δημιουργία μιας βιώσιμης, αλληλέγγυας και αποκεντρωμένης οικονομίας. Κοινωνικά δίκτυα από τα κάτω που ξεπερνούν την ιδιωτικοποίηση και την ιεραρχία της εργασίας. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο. Εδώ και τώρα.

Το "Φόρος Τιμής στην Καταλονία ΙΙ" είναι ένα ντοκιμαντέρ που αποτελεί μέρος ακαδημαϊκής έρευνας. Στο ΙΝ3, το ερευνητικό Ινστιτούτο του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Καταλονίας, ερευνούμε νέες οικονομικές κουλτούρες, νέες μορφές διαβίωσης και κατανόησης της οικονομίας.

Μελετάμε τις κοινωνικές επιπτώσεις των οικονομιών που δεν ακολουθούν τα πρότυπα της αγοράς, όπου τα κέρδη είναι η προτεραιότητα, αλλά έχουν ως στόχο την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών των ατόμων.

Το ντοκιμαντέρ "Φόρος Τιμής στην Καταλονία ΙΙ" δημιουργήθηκε το 2010. Είναι γυρισμένο σε δεκατέσσερα σημεία της Καταλανικής περιφέρειας και περιλαμβάνει υλικό από εβδομήντα συνεντεύξεις που αποτυπώθηκε σε περισσότερες από 40 ώρες βίντεο από μια επαγγελματική ομάδα.

Δημοσιοποιήσαμε αυτό το έργο για να προκαλέσει συζητήσεις και να κάνουμε ορατό ένα αόρατο φαινόμενο που μεγαλώνει στο σπίτι μας και σε όλο τον κόσμο. Οι αντιδράσεις, οι απαντήσεις και οι συζητήσεις που προκαλούνται από την προβολή του, μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε τη διερεύνηση.

Επομένως, το ντοκιμαντέρ "Φόρος Τιμής στην Καταλονία ΙΙ" είναι ένα ερευνητικό εργαλείο. Μιας έρευνας που δεν έχει τελειώσει, ούτε ολοκληρωθεί, αλλά είναι ένα έργο σε εξέλιξη.

Είμαστε αυτοί που μπορούν να κινήσουν γη και ουρανό

Οι φοιτητικές εκλογές συμβαίνουν στη συγκυρία της «εξόδου στις αγορές», της «ανάκαμψης» κι άλλων τέτοιων αστείων της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά, που καμία σχέση δεν έχουν με την καθημερινότητά μας.

Δεν υπάρχει success story για τη φοιτητική μέριμνα που καταργείται, για τις σχολές που δεν μπορούν καν να λειτουργήσουν λόγω της υποχρηματοδότησης, για τα συγγράμματα που κόβονται, για το άσυλο που έχει καταπατηθεί και τις δυνάμεις καταστολής που μπαινοβγαίνουν στις σχολές παίζοντας με το φόβο, για όσες κι όσους ετοιμάζονται να διαγραφούν επειδή είχαν την «ατυχία» να πρέπει να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, για όσες και όσους βλέπουν τα πτυχία τους να χάνουν, μέσα σε μια νύκτα, κάθε νόημα με την ισοτίμησή τους με τα πτυχία των κολλεγίων. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει success story, για όσες και όσους βιώνουν την ανεργία, τον εργασιακό μεσαίωνα και τη «διέξοδο» της μετανάστευσης.

Υπάρχει όμως ένα success story για τους φοιτητές: αυτό της ήττας των παρατάξεων της συγκυβέρνησης, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Ψηφίζοντας ενάντια σε αυτές, ψηφίζουμε ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και στο ίδιο το «Πανεπιστήμιο του Μνημονίου», ενάντια στον ατομικό δρόμο και στο φόβο, την πανεπιστημιακή αστυνομία και την επιβολή της ακροδεξιάς κυβερνητικής ατζέντας μέσα στις σχολές. 

Ψηφίζοντας για την Αριστερά, ψηφίζουμε για τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ψηφίζουμε για τις δικές μας ανάγκες μέσα στις σχολές και για ένα πανεπιστήμιο που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας έξω απ’ αυτές. Ψηφίζουμε για να δείξουμε τη δύναμη των αντιστάσεων μας και το εύρος της αλληλεγγύης που ριζώνει μέσα στις σχολές, ψηφίζουμε για τη δημοκρατία, για τη δική μας συμμετοχή, για τη δική μας φωνή που πρέπει να ακουστεί.

Στις 7 Μάη, στηρίζουμε τα ψηφοδέλτια της Αριστερής Ενότητας σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ και στέλνουμε μήνυμα κατάρρευσης των δυνάμεων που καταστρέφουν τις ζωές μας.

Αναζητώντας μια ριζοσπαστική αριστερή πρακτική στους Φοιτητικούς Συλλόγους

Αν και οι φοιτητικές εκλογές στις 7 Μάη συμβαίνουν σε μια συγκυρία που τα αποτυπώματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης είναι εμφανή σε κάθε πτυχή της ζωής κυρίως των νέων, και η ΔΑΠ μπορεί να συσπειρώνει στο εσωτερικό της κάθε εκφραστή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, της συντηρητικής δεξιάς ακόμα και της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η φοιτητική αριστερά παραμένει κατακερματισμένη και προφανώς σε δυσμενή συσχετισμό δύναμης σε σχέση με τον αντίπαλο.

Σε ένα βαθμό αυτός ο κατακερματισμός αποτελεί μέρος ενός συνεχούς παθογενειών που έφερε η φοιτητική αριστερά στο εσωτερικό της, που μέσω της υπεριδεολογικοποίησης των «ιστορικών διαφορών και διαφωνιών», αδυνατούσε να παράξει μια πρακτική που να ενώνει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σε μια κατεύθυνση ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αμφισβήτησης και ρήξης με το υπάρχον κυρίαρχο μοντέλο οργάνωσης του πανεπιστημίου (τόσο ως κοινωνικός χώρος όσο και ως θεσμός εκπαίδευσης) και της κοινωνίας.

Αντανακλώντας αυτούς τους προβληματισμούς στον απόηχο του φοιτητικού κινήματος του 06-07 και με πρόταγμα την ενότητα της αριστεράς και τη συνολική ανατροπή, δημιουργήθηκε η Αριστερή Ενότητα, μια δικτύωση αυτόνομων σχημάτων. ‘Ένα αριστερό υποκείμενο που αναζητά τη μεθοδολογία για ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα με δημοκρατικές δομές και διαδικασίες και έρχεται να υπερβεί τα ξεπερασμένα οργανωτικά μοντέλα της παραδοσιακής φοιτητικής αριστεράς. Οι παραταξιακές δομές τόσο της ΠΚΣ όσο και της ΕΑΑΚ δε μπορούν να αποτελέσουν το όχημα που θα επιτελέσει το αίτημα της ενότητας και της συνολικής ανατροπής, όταν το πλέγμα πρακτικών και θέσεων των δυνάμεων αυτών διαπερνάται από μια έντονη ανάγκη περιχαράκωσης. Η δημοκρατία, λοιπόν, στο εσωτερικό της αριστεράς, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση γα την ενότητα, ενώ στις διαδικασίες του κινήματος, η δημοκρατική οργάνωση φαντάζει αναγκαία συνθήκη για τη διαμόρφωση των όρων της νίκης. 

Για να οικοδομηθεί αυτή η ενότητα, απαραίτητες είναι οι κινηματικές διεργασίες και οι συλλογικές τους αναπαραστάσεις, αφού μιλάμε για ενότητα στη βάση του φοιτητικού σώματος και των αναγκών του. Σε μια περίοδο αποπολιτικοποίησης και νέκρωσης των συλλόγων, μια κινηματική διαδικασία εντός του πανεπιστημίου, όπως η μεγαλειώδης απεργία των διοικητικών σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, θα αποτελούσε την καλύτερη ευκαιρία για να δημιουργηθεί αυτή η ενότητα και να διευρυνθεί και προς τα υπόλοιπα κομμάτια που πλήττονται εντός του πανεπιστημίου και το φοιτητικό κίνημα να επανεξετάσει τις δομές του προκειμένου να είναι αποτελεσματικό και να μπορέσει να απαντήσει στην κρίση συλλογικότητας ξεπερνώντας τόσο τη λογική του ατομικού δρόμου όσο και αυτή της ανάθεσης.

Πέρα απ αυτά που δε συνέβησαν, αυτός ο μεγάλος αγώνας δεν κατάφερε να ανατροφοδοτηθεί απ το ζωτικότερο κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες,  προκειμένου να φέρει μια μεγάλη ήττα στην πολιτική των κυρίαρχων και μια μεγάλη νίκη για τους ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται για το πανεπιστήμιο και τη γνώση, δίνοντας παράλληλα μια θετική διέξοδο για τους από κάτω, δείχνοντας πως οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες μπορούν και να νικάνε. Το πιο σημαντικό στοιχείο, όμως, αυτού του αγώνα είναι οι σχέσεις που δημιούργησε μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, μια πρώτη αρχή ενός διαφορετικού μοντέλου για να αγωνιζόμαστε και να ζούμε, με πυρήνα την αλληλεγγύη, την αντίσταση και τη συμμετοχή.

Δε θέλουμε να διαχειριστούμε την ήττα αλλά να διαμορφώσουμε τους όρους της νίκης!

Σε αυτό το περιβάλλον γενικής σήψης των συλλογών, όταν ξεκίνησε ο αγώνας των εργαζομένων, για τη φοιτητική αριστερά μπορούσαν να σκιαγραφηθούν τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Απ τη μία να κρατήσει μια συγκρατημένη στάση στο κομμάτι της πρακτικής διεκδίκησης προκειμένου να αποσπάσει τα πιο συντηρητικά κομμάτια του φοιτητικού σώματος και να μην επωμιστεί το βάρος των αντιδράσεων του κοινωνικού αυτοματισμού.

Κάπως έτσι και η ΠΚΣ έσπευσε να αναδιπλωθεί ζητώντας οι πρωτοετείς να εγγραφούν και οι σχολές να ανοίξουν, καλώντας ουσιαστικά τους απεργούς να αφήσουν την απεργία και να πιάσουν το διοικητικό έργο, εντασσόμενη στο σχεδιασμό του ΠΑΜΕ που σταματούσε να προτείνει απεργία.  Μια δεύτερη κατεύθυνση είναι αυτή που προασπίζεται τον αγώνα των εργαζομένων με σθένος όσο αυτή δεν αρχίζει να πλήττει την κανονικότητα της φοιτητικής καθημερινότητας. Η ΕΑΑΚ, λοιπόν,  όταν η επίθεση προς τον απεργιακό αγώνα των διοικητικών κορυφωνόταν και η αλληλεγγύη και η αντίστασή μας ήταν απαραίτητες, επέλεξε να αποσυρθεί απ τον αγώνα μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της κουβέντας στο δημόσιο λόγο της στο θέμα του εξαμήνου, γιατί δε μπορούσε να ρισκάρει το να κατηγορηθεί η αριστερά και να πληγεί ο συσχετισμός της, στην υπόθεση ενός κινήματος που θα μπορούσε να έχει καλύτερες προοπτικές, συντηρώντας μια ψευδαίσθηση κανονικότητας την ώρα που το πανεπιστήμιο δέχεται πιο άμεσα από ποτέ τη νεοφιλελεύθερη επίθεση. Βέβαια υπήρχε και η κατεύθυνση που ακολούθησε η ΑΡΕΝ, που έκανε λόγο για ανυποχώρητο αγώνα σε όλη τη διάρκεια του κινήματος, για κοινές διαδικασίες φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών, για τη σύνδεση του κινήματος με την αγωνιζόμενη ΕΡΤ, σε έναν εορτασμό του Πολυτεχνείου με διαφορετικό περιεχόμενο,  και κάθε αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας, με άξονα τη συνολική ανατροπή.

Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, μιλάμε για δυο κατευθύνσεις, από τη μία την επιλογή του ανυποχώρητου αγώνα για την υπεράσπιση του πανεπιστημίου, που μέσω ενός έντονου πειραματισμού και ισότιμης συμμετοχής σε αυτόν θα μπορούσε και να οικοδομήσει τις βάσεις για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας, και από την άλλη την επιλογή του να βάλει όρια σε έναν αγώνα που η ίδια τον βλέπει ως μειοψηφικό και χωρίς προοπτικές, με ορίζοντα την παραταξιακή οικοδόμηση και κατεύθυνση μια καλή εκλογική καταγραφή που θα βασίζεται στον οργανωτικό μηχανισμό.

Να ονειρευτούμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας, να δημιουργήσουμε το πανεπιστήμιο και την κοινωνία των ονείρων μας

Σε μια συγκυρία αποσυγκρότησης των συλλόγων, το ζήτημα δεν είναι να προβληματιζόμαστε απλά πάνω στην ανατροπή των συσχετισμών μέσα σε αυτή, αλλά πολύ περισσότερο πάνω στο πως οι όροι οικοδόμησης των συσχετισμών θα αλλάξουν μέσα από μια συνολική διαδικασία επανοικοδόμησης του κοινωνικού χώρου του Πανεπιστημίου. Για κάποια κομμάτια της φοιτητικής αριστεράς, το ζήτημα της αποσυγκρότησης των συλλόγων φαίνεται να αντιμετωπίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ως ζήτημα συσχετισμών, απαξιώνοντας το πολιτικό βάθος των ερωτημάτων για δημοκρατία που εμφατικά έχει αρθρώσει η νεολαία και η κοινωνία γενικότερα (Δεκέμβρης ’08, κίνημα πλατειών).

Τα παραδείγματα αυτής της παραδοχής ποικίλουν. Η αδιαφορία ή ακόμα και η εχθρικότατα προς τα αντιπαραδείγματα νέων μορφών οργάνωσης της καθημερινότητας (όπως τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία), πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις στο ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και της αυτοργάνωσης, υποδηλώνει μια μικροσυνδικαλιστική αντίληψη για το άσυλο, ότι μας χρησιμεύει για να επιτελούμε μόνο το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις (όταν αυτό μάλιστα από μόνο του φαντάζει ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό), και όχι σε μια κατεύθυνση επανοικειοποίησής του απ τους ίδιους τους ανθρώπους του. Αδυνατούν να αρθρώσουν μα συνολική αφήγηση στη βάση της οποίας να  διαμορφώσουν την ατζέντα για το πώς η αρισττερά φαντασιώνεται το πανεπιστήμιο και την κοινωνία.

Ακόμα και οι νέες μορφές οργάνωσης των αγώνων με οριζόντια επικοινωνία, οργανική σύνδεση και ισότιμη συμμετοχή όλων των κομματιών του πανεπιστήμιου, απαξιώνονται από ΕΑΑΚ και ΠΚΣ, από μια φοβικότητα για το νέο που έρχεται να διαταράξει τις εκάστοτε μικροεξουσίες. Ακόμα και οποιαδήποτε κίνηση, ειδικά αν είναι αυθόρμητη, σκοπεύει στην εμβάθυνση της δημοκρατίας, αντιμετωπίζεται ως εχθρική καθώς αμφισβητεί τις υπάρχουσες δομές κα τις ιδεολογικές αποτυπώσεις τους. Η διεκδίκηση, για παράδειγμα, δωρεάν σίτισης και μεταφορών, μέσα από ανοιχτές και οριζόντιες πρωτοβουλίες ή ομάδες εργασίας των φοιτητικών συλλόγων, μπορούν να οργανώσουν συλλογικούς αγώνες που θα οικοδομούν ένα κίνημα ανυπακοής και άρνησης καταβολής αντιτίμου, μέσα από καμπάνιες αλλά και την καθημερινή πρακτική, βλέποντας το σώμα των φοιτητών ως συμμέτοχο μιας διαδικασίας και συνδιαμορφωτή μιας κίνησης.

Στο ερώτημα για το πώς συγκροτείται ένα μαζικό κίνημα ανατροπής, η στρατηγική αμηχανία μεγάλου τμήματος της φοιτητικής αριστεράς, εντός των διεργασιών του φοιτητικού κινήματος, φανερώνεται από ένα άγχος να ετεροκαθοριστούν από το πολιτικό υποκείμενο και σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να επικυρώσουν ή όχι πολιτικά σχέδια, και όχι να γίνουν συνδιαμορφωτές μιας διαδικασίας θετικού επανορισμού της καθημερινότητας, χτίζοντας το πανεπιστήμιο των ονείρων μας, προς την κατεύθυνση της ανατροπής. Η απάντηση δε μπορεί να βρεθεί μέσα από πολιτικές πλατφόρμες αλλά μέσω του κοινωνικού πειραματισμού με βάση τη δημοκρατία. Εκεί υπάρχουν απαντήσεις, στην αναζήτηση του τρόπου να συζητάμε δημοκρατικά.

Στην κατάσταση που βρίσκονται οι φοιτητικού σύλλογοι, τόσο λόγω της επίθεσης που δέχεται το πανεπιστήμιο όσο και του τρόπου με τον οποίο η νεολαία συγκροτείται ως κοινωνική ομάδα μέσα στην κρίση και αυτή κινητοποιείται, προκειμένου να ξαναζωντανέψουν θα πρέπει το πανεπιστήμιο συνολικά να κινηθεί προς μια εναλλακτική κατεύθυνση δημοκρατικής οργάνωσης, ξεπερνώντας τις ιεραρχικές σχέσεις, συλλογικοποιώντας τη γνώση, ενώ θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μια κοινότητα σε διαρκή σύνδεση με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Η δημοκρατία, λοιπόν, θα διαπερνά κάθε πτυχή του πανεπιστημίου των αναγκών που η ριζοσπαστική αριστερά φαντασιώνεται, μέσα από μια διαδικασία που η δημοκρατία  θα ανατροφοδοτείται απ τα κοινωνικά κινήματα.

Προφανώς μια τέτοια διαδικασία δε μπορεί παρά να είναι και μέρος ενός συνολικού κινήματος ανατροπής των πολιτικών που εφαρμόζονται, στα πλαίσια του κοινωνικού ανταγωνισμού και μετασχηματισμού. Ριζοσπαστικό είναι το να αμφισβητείς στη ρίζα του το πανεπιστήμιο και την κοινωνία και να προτάσεις το πανεπιστήμιο και την κοινωνία στο δικό σου οραματικό πλαίσιο. Η ΕΑΑΚ και η ΠΚΣ, που κατά τα άλλα κατηγορούν την ΑΡΕΝ πως περιμένει την αλλαγή της κυβέρνησης, μεταθέτουν κάθε κριτική και κάθε ριζοσπαστικό μετασχηματισμό που παλεύεται, σε μια φαντασιακή αφήγηση είτε για το ισχυρό ΚΚΕ που θα φέρει το σοσιαλισμό (χωρίς και να διευκρινίζει αν θα ναι με δημοκρατία και ελευθερία) απ τα πάνω σε ένα αόριστο χρόνο, είτε για το συμπαγές αντι-ΕΕ μέτωπο με την Ανταρσύα στην πρωτοπορία.

Ενάντια σε μία τέτοια αντίληψη που βλέπει τον ριζοσπαστισμό ως προυπόθεση, να δούμε τον ριζοσπαστισμό ως καθημερινή πρακτική μέσα απ τα αντιπαραδείγματα, ως μια διαδικασία συνεχόμενων ρήξεων και υπερβάσεων. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταματήσει να βλέπει φοβικά την όποια ριζοσπαστική κίνηση και να συνδεθεί πραγματικά με το ευρύτερο κοινωνικό και το αντιφασιστικό κίνημα, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα ανταγωνιστικά και αυτοργανωμένα πολιτιστικά αντιπαραδείγματα, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τις λοατκι διεκδικήσεις, το αίτημα της ορατότητας και τα ζητήματα πόλης.

Ένα φοιτητικό κίνημα, όμως, που θα αποτελεί μέρος αυτής της κοινωνικής κίνησης, και θα μάχεται για την προάσπιση των φοιτητικών παροχών και της δωρεάν παιδείας, θα μπορούσε να συνδεθεί με ένα κίνημα επανάκτησης στέγης ενάντια στους πλειστηριασμούς, δίνοντας απάντηση στην ανάγκη για στέγαση χιλιάδων φοιτητών, πετυχαίνοντας πραγματικές νίκες μέσα από ανυποχώρητους αγώνες και όχι εκφωνώντας απλά αιτήματα προς ένα κράτος που δεν τα ενσωματώνει και μια κυβέρνηση που έχει σπάσει το κοινωνικό συμβόλαιο.

Μπορούμε, λοιπόν, και να συζητάμε ανοιχτά για το πανεπιστήμιο όπως το θέλουμε, να αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτό που μας φέρνουν ως μια ανοιχτή κοινότητα μαζί με καθηγητές και εργαζόμενους και να χτίζουμε συγχρόνως το δικό μας πανεπιστήμιο, ως ένα ζωντανό κοινωνικό αντιπαράδειγμα που θα τροφοδοτεί σήμερα τη διαδικασία της ανατροπής και θα ορίζει το ίδιο το μέλλον του αύριο σε μια κοινωνία χωρίς μνημόνια και αυταρχισμό, με μια αριστερή κυβέρνηση που θα προσφέρει τον αναγκαίο χώρο για την αυτοθέσμισή του και θα προωθεί τους κοινωνικούς μετασχηματιςμούς με ένα χειραφετητικό πρόταγμα.

Μεσάνυχτα στο Πανεπιστήμιο

Πόσο απέχουν άραγε τα όνειρα από την πραγματικότητα; Ή αλλιώς πόσο τους επιτρέπουμε εμείς να απέχουν; Ο ήρωας της ταινίας του Γούντι Άλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» σίγουρα αναμετράται με αυτό το ερώτημα. Η ιστορία αφορά έναν πετυχημένο χολιγουντιανό σεναριογράφο και τη συμβατική ζωή του, που διαταρράσεται από την απόδρασή του σε έναν φανταστικό κόσμο. Μια ζωή που, φαινομενικά, είναι πλήρης από την οποία ωστόσο απουσιάζει κάτι θεμελιώδες: ο χώρος και ο χρόνος να ονειρευτεί.

Η σημασία του να μπορούμε να συζητάμε και να ονειρευόμαστε Πώς μπορούμε να περιγράψουμε την έννοια του πανεπιστημίου; Είναι οι τοίχοι, το επιστημονικό αντικείμενο, τα μαθήματα; Αν προσθέταμε στα παραπάνω τους καθηγητές, τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, θα είχαμε φαινομενικά μία πλήρη περιγραφή. Ωστόσο από αυτήν, όπως και από τη ζωή του ήρωα της ταινίας που αναφέραμε, απουσιάζει το ίδιο θεμελιώδες πράγμα. Απουσιάζει ο αναγκαίος χρόνος και χώρος να συζητάμε, να αμφισβητούμε, να ονειρευόμαστε. Απουσιάζει η διάσταση του πανεπιστημίου ως κοινωνικού χώρου. Γιατί το πανεπιστήμιο είναι πάνω και πέρα απ’ όλα το μέρος που περνάμε την περισσότερη ώρα της μέρας μας και ο βασικός χώρος κοινωνικοποίησής μας και αμφισβήτησης της πραγματικότητας.  Πως οικοδομείται όμως αυτή η κοινωνικοποίηση, ή αλλιώς που βασίζονται οι σχέσεις μεταξύ μας; Αν αυτή η οικοδόμηση δεν αρχίζει και τελειώνει στην ανταλλαγή σημειώσεων, τότε πρέπει να μιλήσουμε για την αναγκαιότητα να οργανώνουμε την καθημερινότητά μας στο πλαίσιο του πανεπιστημίου. Πρέπει να βρούμε ξανά τον τρόπο να συζητάμε συλλογικά και δημοκρατικά, να δημιουργούμε αντιστάσεις και να πετυχαίνουμε νίκες με κριτήριο τις ανάγκες μας. Ένα πανεπιστήμιο για όλους και για όλα- ένα πανεπιστήμιο για τις ανάγκες μας Ας γυρίσουμε όμως στον ήρωά μας. Κάθε βράδυ, κάνοντας βόλτες στους δρόμους του Παρισιού, ο σεναριογράφος έμπαινε σε ένα αμάξι που τον πήγαινε σε έναν ιδεατό για αυτόν κόσμο. Ας φανταστούμε αντίστοιχα ένα πανεπιστήμιο στο οποίο αυτός ο ζητούμενος χώροχρόνος θα ήταν παρών, ένα πανεπιστήμιο για τις ανάγκες μας. Σ΄ αυτό το πανεπιστήμιο μια ομάδα φοιτητών που καταλαμβάνει ένα χώρο και τον μετατρέπει σε αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο δε θα ήταν μία «παραβατική» πράξη αλλά μία καθημερινή πρακτική. Σ΄ αυτό το πανεπιστήμιο οι συλλογικές διαδικασίες θα ήταν αμεσοδημοκρατικές και συμμετοχικές, όχι στο όνομα των πολλών, αλλά μέσα από την ενεργό εμπλοκή τους. Σ΄ αυτό το πανεπιστήμιο η αμφισβήτηση κάθε αυθεντίας και κάθε σχέσης διευθυντή-διευθυνόμενου θα ήταν αυτονόητη, ως αναγκαία συνθήκη για την επιστημονική εμβάθυνση και το κοινωνικό πρόσημο της γνώσης. Σε ενά τέτοιο πανεπιστήμιο λοιπόν, η δημοκρατία δεν θα ανάγεται σε στόχο αλλά θα χρησιμοποιείται ως μέσο για όσα θέλουμε να πετύχουμε. Θα είναι η δημοκρατία και οι αντιστάσεις «των απο κάτω»’ που θα αντιμάχονται τον αυταρχισμό και την ομαλότητα της μιζέριας. Αναπαριστώντας στο σήμερα τις εικόνες του αύριο Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μας, κάθε βράδυ αναμετριόταν με τον ιδεατό του κόσμο αλλά διαρκώς επέστρεφε στην πραγματικότητά του. Εμείς ας τολμήσουμε να κάνουμε το αντικατοπτρικά αντίθετο. Αφού γνωρίσαμε, ζήσαμε κάποιες πτυχές του πανεπιστημίου των αναγκών μας, αρνούμαστε να γυρίσουμε στην προηγούμενη πραγματικότητα. Μέσα από εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης είδαμε ότι μπορέσαμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας, πέρα από τη λογική της ιεραρχίας, της εμπορευματοποίησης και του ανταγωνισμού. Από τις κοινές συνελεύσεις φοιτητών- καθηγητών-εργαζομένων είδαμε ότι μπορούμε να αντιστεκόμαστε ενωμένοι στην κοινή επίθεση που δεχόμαστε, προσπαθώντας να διαρήξουμε τις σχέσεις διοικητή-διοικούμενου. Μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες και τα κινηματα, μέσα από τις πλατείες και τις απεργίες, είδαμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζούν διαφορετικά, αρκεί να προτάσσουν τη συλλογικότητα απέναντι στην ατομική επιβίωση. Αφού λοιπόν αρνούμαστε να γυρίσουμε πίσω, το μόνο που μας μένει είναι να σχεδιάσουμε το μέλλον. Να σχεδιάσουμε μια καθημερινότητα που δεν θα μας θλίβει ψάχνοντας διαρκώς για μια χαραμάδα από την οποία θα ξεφεύγουμε από τα προβλήματα μας. Να μιλήσουμε για ένα διαφορετικό πολιτιστικό και αξιακό υπόδειγμα απέναντι στο υπόδειγμα της υποκουλτούρας και του βολέματος, που τόσο απλόχερα  μας χαρίζουν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Να μην ανεχτούμε άλλοι να δίνουν τις απαντήσεις για τα προβλήματα που αφορούν τη καθημερινότητα και τη ζωή μας. Να ψάξουμε, να αμφισβητήσουμε, να ζήσουμε διαφορετικά. Μόνο τότε, ίσως, ο ήρωας της ταινίας σταματήσει να έχει τόσες ομοιότητες με πολλούς και πολλές από εμάς.